DarshanSingh7ਇਹ ਆਖਦਿਆਂ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਘੱਟ ਤੇ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪਏ ਦੀਪੋ ਦੇ ਖ਼ਤ ਵੱਲ ਵਧੇਰੇ ਸੀ। ਇਸੇ ਬੇਧਿਆਨੀ ਵਿੱਚ ...
(3 ਮਾਰਚ 2024)
ਇਸ ਸਮੇਂ ਪਾਠਕ: 310.


ਗਲੀ ਵਿਚ ਰੌਲਾ-ਰੱਪਾ ਸੀ
ਛੋਟੇ ਵੱਡੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਇਕ ਬਹਿਰੂਪੀਏ ਦੇ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਰਹੀ ਸੀਬੱਚੇ ਹੱਸ ਰਹੇ ਸਨਮੇਰੀ ਸੋਚ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਇਸ ਭੀੜ ਵਿਚ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਖਿੰਡ ਗਈ ਹੋਵੇਵਿਚਾਰਾ ਬਹਿਰੂਪੀਆ! ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕੀ ਕੀ ਪਾਪੜ ਵੇਲਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਢਿੱਡ ਭਰਨ ਲਈਕਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਦੀਆਂ ਟਪੂਸੀਆਂ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਇਸ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਘਿਰਿਆ

“ਓਹੋ ਪਾਪਾ!” ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ

“ਹਾਂ, ਦੱਸ” ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਉਥਲ-ਪੁਥਲ ਸੀਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਟਕਰਾਉ ਸੀਇਕ ਟੁੱਟ-ਭੱਜ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਦੀ ਇਕ ਵਜ੍ਹਾ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਪੰਜ ਸੱਤ ਦਿਨ ਪਹਿਲੋਂ ਦੀਪੋ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਆਈ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਚਿੱਠੀ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰੀ ਅੰਦਰਲੀ ਬੇਚੈਨੀ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਸੀ

ਮੈਂ ਅਤੇ ਦੀਪੋ ... ਦੀਪੋ ਅਤੇ ਮੈਂ ... ਜਿਵੇਂ ਵਰ੍ਹਿਆ ਤੋਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਸਾਂਸਾਂਝੇ ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਰਾਹੀ ਵੀਇਕੋ ਜਿਹੀ ਉਮਰ, ਇਕੋ ਜਿਹੀ ਪਸੰਦ ਤੇ ਇਕੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਲਿਖਣ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਚਾਅਹਰ ਨਵੀਂ ਸਵੇਰ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਾਂਸੋਚ ਰੋਜ਼ ਨਵੀਆਂ ਉਡਾਰੀਆਂ ਭਰਦੀਉਂਝ ਅਸੀਂ ਆਪਸੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤਾਨਾ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਤੰਗ ਹਾਸ਼ੀਏ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਬਦਕੋਸ਼ ਦੇ ਗੁੰਦਵੇਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਪਈ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਖ਼ਤ ਲਿਖਦੇ ਸਮੇਂ ਇਹ ਔਖ ਜ਼ਰੂਰ ਆਉਂਦੀ ਸੀ - ਕੀ ਲਿਖੀਏ? ਕਿਵੇਂ ਲਿਖੀਏ?

ਮੈਂ ਅਤੇ ਉਹ ... ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲੋਂ ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਸਾਂਉਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਉਸ ਲਈ ਕੁਝ ਸਾਂਇਕ ਦੂਜੇ ਕੋਲੋਂ ਚੁੱਪਚਾਪ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇਫਿਰ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਮੁੜ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪਏਇਕ ਦਿਨ ਗੱਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕਦਮ ਰੁਕੇ ਵੀਸੋਹਣੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ਾਂ ਵਾਲੀ ਉਹ ਸੁਨੱਖੀ ਕੁੜੀ ਮੇਰੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ’ਤੇ ਕਾਲਾ ਤਿਲ ਸੀਹੱਸਦਿਆਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਟੋਏ ਉਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਸਨ

“ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹੋ?” ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸਵਾਲ ਨਾ ਉਸ ਕੋਲ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲਉਂਝ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੰਗਾਊ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲੋਂ ਵੀ ਸੀਸ਼ਾਇਦ ਇਹੋ ਕਾਰਨ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਕੌਣ ਲੰਘਿਆ ਹੈਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਹੈ? ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਵਾਸਤਾ ਰੱਖਣਾ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਾਂਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਜੋਗੀ ਪੈਂਟ ਕਮੀਜ਼ ਦਾ ਹੀ ਪਤਾ ਸੀ, ਜੋ ਕਈ ਵਾਰ ਧੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਡੱਬੋ ਡੱਬ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀਇਹ ਰੰਗੋਂ ਬੇਰੰਗ ਹੋਏ ਕੱਪੜੇ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਚਿੜਾ ਰਹੇ ਹੋਣ

ਉਸ ਨੇ ਕਿਰਮਚੀ ਸੂਟ ਪਹਿਨਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀਪੈਰੀਂ ਨਵੇਂ ਸੈਂਡਲਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪੈਂਟ ਨੂੰ ਗੋਡੇ ਤੋਂ ਝਾੜਿਆ ਅਤੇ ਪਾਏ ਬੂਟਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਜਿਵੇਂ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਸੁੰਗੜਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਢੰਗੇ ਜਿਹੇ ਤੋਪੇ ਲਗਵਾ ਕੇ ਉੱਤੋਂ ਪਾਲਿਸ਼ ਕਰਵਾ ਲਏ ਸੀ

“ਚਲੋ, ਕੰਟੀਨ ਚੱਲੀਏ” ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾਸੁਣਦਿਆਂ ਮੈਂ ਜਿਵੇਂ ਹੋਰ ਵੀ ਡਰ ਗਿਆ ਹੋਵਾਂਮੈਂ ਰੈਗਜ਼ ਮਾਰਕਿਟ ਵਿੱਚੋਂ ਖਰੀਦੀ ‘ਇਮਪੋਰਟਿਡ’ ਪੈਂਟ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਿਆਇਹ ਗੱਲ ਹੋਰ ਵੀ ਚੁਭਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਕਮੀਜ਼ ਦਾ ਇਕ ਬਟਨ ਵੀ ਟੁੱਟਾ ਹੋਇਆ ਸੀਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਭੁੰਜੇ ਡਿਗਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸਾਂ

ਅਸੀਂ ਇਕ ਬੈਂਚ ’ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਾਂ

“ਕਿੱਥੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹੋ?” ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ

“ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਹੈਸਵੇਰੇ ਪੌਣੇ ਛੇ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਫੜਦਾ ਹਾਂ

ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਵੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਜਾਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਿਸੇ ਵੱਲੋਂ ਹੋਈ ਸੀਬਿੰਦ ਕੁ ਲਈ ਤਾਂ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ‘ਮਾਮੂਲੀ ਗੱਲ’ ਹੀ ਲੱਗੀ ਪਰ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਵਾਲ ਨਾ ਕਰ ਦੇਵੇਮੇਰੀ ਮਾਂ ਸੀਣ-ਪਰੋਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪਿਉ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਬੰਦਾ ਸੀਘਰ ਵੀ ਬੜਾ ਤੰਗ ਜਿਹਾ ਸੀਗੁਆਂਢ ਵਿਚ ਕਈ ਹੋਰ ਵੀ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਘਰ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ ਬੱਚੇ ਸਾਰਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਦੇ ਬੇਤਰਤੀਬੇ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਸਿਰ ਪੀੜ ਲਾਈ ਰੱਖਦੇਬੜਾ ਹੀ ਅਸੁਖਾਵਾਂ ਜਿਹਾ ਮਾਹੌਲ ਸੀ

ਮੇਰੇ ਘਰ ਦਾ ਇਹੋ ਨਕਸ਼ਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਮੈਂ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਲੁਕਾ ਲਈ ਸੀ

ਹੁਣ ਇਸ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦਿਆਂ ਸਾਡੇ ਕਦਮ ਆਪ ਮੁਹਾਰਾ ਹੀ ਰੁਕਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨਮੈਂ ਹੁਣ ਪ੍ਰੈੱਸ ਕੀਤੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸਾਂਉਂਝ ਠੰਢ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਲੋਈ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਮਾਰ ਕੇ ਘਰੋਂ ਚਲਦਾ ਸਾਂਗੱਡੀਉਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਚਾਹ ਵਾਲੇ ਖੋਖੇ ਉੱਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਸਾਂਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਮਿੱਟੀ ਝਾੜਦਾ ਸਾਂਹਰ ਚੀਜ਼ ਹੀ ਟਿੱਪ ਟਾਪ ਰੱਖਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀਪੈਂਟ ਨੂੰ ਬੈਲਟ ਲਗਾਉਣੀ ਕਦੀ ਭੁੱਲਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀਚੰਗੀ ਨਿੱਖਰੀ ਧੁੱਪ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਹਾਂ ਉੱਪਰ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਕੂਹਣੀ ਤਕ ਚੜ੍ਹਾ ਲੈਂਦਾਗੱਡੀ ਦੇ ਬਾਥਰੂਮ ’ਚ ਲੱਗੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖਲੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪੱਗ ਦੇ ਵਿੰਗੇ-ਟੇਢੇ ਲੜਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਸਾਰ ਕਰਨਾ ਮੇਰੀ ਆਦਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ

ਤੇ ਮਾਂ ਸੋਚਦੀ ਸੀ - ਮੇਰੇ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ਤੇ ਸਿੱਧੇ-ਸਾਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਹਵਾ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀਉਂਝ ਦੁੱਧ ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣਾ ਮੇਰੀ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਸੀਮੇਰਾ ਬਾਪੂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਬੁਰਾ ਭਲਾ ਵੀ ਆਖ ਦਿੰਦਾ ਪਰ ਮੈਂ ਸੁਣ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੀ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ“ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਆ ਰਹੇ ਆ” ਇਕ ਦਿਨ ਬਾਪੂ ਨੇ ਕਿਹਾਉਸ ਦਿਨ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਹੀ ਬਾਪੂ ਘਰ ਦੀਆਂ ਨੁੱਕਰਾਂ ’ਚ ਲਟਕਦੇ ਜਾਲ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਸੋਟੀ ’ਤੇ ਕੱਪੜਾ ਲਪੇਟ ਕੇ ਲਾਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀਮਾਂ ਪੋਚੇ ’ਤੇ ਪੋਚਾ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ

“ਸਾਈਕਲ ਕਿੱਥੇ ਆ ਬਾਪੂ?” ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ

“ਨਾਲ ਦੇ ਘਰ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤੈ

“ਕਿਉਂ?”

“ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ... ਮੁੰਡੇ ਵਾਲੇ ਪੁਰਾਣਾ ਸੈਕਲ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ...” ਆਖਦਾ ਬਾਪੂ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆਮੁੰਡੇ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਆਉ-ਭਗਤ ਲਈ ਮਾਂ ਗੁਆਂਢੋ ਚਾਰ ਪੰਜ ਕੁਰਸੀਆਂ ਮੰਗ ਲਿਆਈਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸਭ ਇਸ ਡਰੋਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁੰਡੇ ਵਾਲੇ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ?

‘ ... ਮੇਰੇ ਕੱਪੜੇ ਦੇਖ ਕੇ ਕੀ ਕਹੇਗੀ ਦੀਪੋ?’ ਇਹ ਡਰ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਸੀਇਸੇ ਡਰ ਨੂੰ ਦੀਪੋ ਦੇ ਮੈਨੂੰ ਲਿਖੇ ਖ਼ਤ ਵੀ ਘਟਾ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਕੇਚਿੱਠੀ ਦੇਖਦਿਆਂ ਮਾਂ ਪੁੱਛਦੀ ... ਕਿਸ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਆਈ ਏ?

“ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਮਾਂ ...” ਤੇ ਮਾਂ ਵਿਚਾਰੀ ਸੁਣ ਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਪਰ ਇਹ ਚੁੱਪ ਸਦਾ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਝੰਝੋੜਦੀਮਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਕੁਝ ਬੋਲਣ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਰੇਤ ਵਾਂਗ ਢੇਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਸੋਚਿਆ, ਆਖ ਦੇਵਾਂ ਕਿ ਦੀਪੋ ਦਾ ਖ਼ਤ ਸੀਪਰ ਫਿਰ ਪੁੱਛੇਗੀ ਕਿ ਦੀਪੋ ਕੌਣ ਏ? ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਾਂਗਾ? ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਸੀ ਕਿ ਦੀਪੋ ਦੇ ਖ਼ਤ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਖਿੱਚ ਪਾਉਂਦੇ ਸਨਮੇਰੀ ਅੰਦਰਲੀ ਘਬਰਾਹਟ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਗੁੰਝਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਦੀਪੋ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰਲੇ ਫ਼ਾਸਲੇ ਨੂੰ ਵਧਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਾਂ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖ ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਰਾਹੀ ਬਣ ਗਏ ਸਾਂ

ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਪੰਧ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਤੈਅ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀਹੁਣ ਮੇਰੇ ਦੋ ਬੱਚੇ ਵੀ ਸਨਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬੱਚੀ ਕਹਿਣਾ ਵੀ ਬੇਵਕੂਫੀ ਲਗਦੀ ਸੀਦਸਵੀ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ ਉਹ... ਤੇ ਫਿਰ ਇਸ ਉਮਰੇ ਦੀਪੋ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਆਉਣ ਨਾਲ ਮਨ ਦਾ ਬੇਚੈਨ ਹੋਣਾ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੀ ਸੀਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ ਤਾਂ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ? ਮੈਂ ਸੋਚਦਾਇਕ ਸੱਚ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਦੀਪੋ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵੀ ਕਦੀ ਕਦੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਸਨਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਗਲੀ-ਗੁਆਂਢ ’ਚ ਇਹੋ ਰਾਇ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਇਕ ਸ਼ਰੀਫ, ਸਾਊ ਤੇ ਬੀਬਾ ਬੰਦਾ ਸਾਂਡਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਦੀਪੋ ਬਾਰੇ ਜਾਣ ਕੇ ਇਹ ਲੋਕ ਸ਼ਾਇਦ ਮੂੰਹ ’ਚ ਉਂਗਲਾਂ ਹੀ ਪਾ ਲੈਣਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ ਕਿਹੜੇ ਅਖਾਣ ਮੇਰੇ ਉੱਪਰ ਢੁੱਕਵੇਂ ਲੱਭ ਲੈਣ ... ਹਾਥੀ ਦੇ ਦੰਦ ਖਾਣ ਨੂੰ ਹੋਰ, ਦਿਖਾਣ ਨੂੰ ਹੋਰ ... ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਵੀ ਆਖ ਦੇਣ ...ਦੁੱਧ ਤੇ ਬੁੱਧ ਫਿੱਟਦਿਆਂ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਲਗਦੀ

ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਇਸ ਚਿੱਠੀ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਸੁੱਟਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਸੰਭਾਲੀ ਫਿਰਦਾ ਸਾਂ

ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਉਦਾਸ ਹੋਇਆ ਸਾਂਹੁਣ ਵੀ ਇਸੇ ਉਦਾਸੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਸਾਂ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਬਹਿਰੂਪੀਆ ਗਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀਸੋਚਦਾ ਸਾਂ ... ਮੈਂ ਵੀ ਇਕ ਬਹਿਰੂਪੀਆ ਸਾਂਉਸ ਦਿਨ ਬਾਪੂ ਵੀ ਬਹਿਰੂਪੀਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਟੁੱਟੀ-ਭੱਜੀ ਸਾਈਕਲ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਖੜ੍ਹੀ ਕਰ ਆਇਆ ਸੀਸ਼ਾਇਦ ਮਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਵੀ ਆਪਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੁਰਸੀਆਂ ਮੰਗ ਲਿਆਈ ਸੀ

“ਇਹ ਬਹਿਰੂਪੀਆ ਦੂਜੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਗਲੀ ’ਚ ਆਉਂਦਾ ਏ” ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ

“ਅਸੀਂ ਵੀ ਤਾਂ ਬਹਿਰੂਪੀਏ ਹਾਂਇਹ ਬਾਹਰ ਤੋਂ ਆਪਣਾ ਰੂਪ ਬਦਲਦੇ ਨੇ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਅੰਦਰੋਂ ਰੂਪ ਬਦਲ ਕੇ ਜੀਅ ਰਹੇ ਹਾਂ

ਇਹ ਆਖਦਿਆਂ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਘੱਟ ਤੇ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪਏ ਦੀਪੋ ਦੇ ਖ਼ਤ ਵੱਲ ਵਧੇਰੇ ਸੀਇਸੇ ਬੇਧਿਆਨੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਿਆ ਪੈੱਨ ਭੁੰਜੇ ਜਾ ਡਿਗਿਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਦੀਪੋ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਖ਼ਤ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਸੀ

“ਬਹੁਰੂਪੀਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਗਿਆ ਹੈ, ਅੱਜ ਦੇਖਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਕੰਮ ’ਚ ਹੀ ਲੱਗੀ ਰਹਿ ਗਈ” ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ

“ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖ ਲੈ, ਬਹਿਰੂਪੀਏ ਨੂੰ ਕੀ ਦੇਖਣੈ?”

ਉਹ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਬਿੱਟ ਬਿੱਟ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪਈਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਮੈਂ ਕੀ ਆਖਿਆ ਸੀ?

*****

 ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।
(4773)
(ਸਰੋਕਾਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਲਈ: (This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.)

About the Author

ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ  ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਮਾਰਕੰਡਾ

ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਮਾਰਕੰਡਾ

Shahabad Markanda, Kurukshetra, Haryana, India.
Email: (darshansingh5108@gmail.com)
Mobile: (91 - 94667 - 37933)

More articles from this author