“ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਤੋਂ ਆਮ ਲੋਕ ਇਸ ਕਦਰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ...”
(18 ਫਰਬਰੀ 2018)

ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਫਿਰਕੂ ਤਾਕਤਾਂ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਦੀ ਕਾਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਡੂੰਘੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ। ਹਰ ਦਿਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਖੌਤੀ ਦੇਸ਼ਭਗਤ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀਆਂ ਅਣਮਨੁੱਖੀ ਵਾਰਦਾਤਾਂ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਸੁਰਖੀਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਤੋਂ ਆਮ ਲੋਕ ਇਸ ਕਦਰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਆਪਣਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਬਲਕਿ ਖੁਦ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਥਲੱਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਆਪੋ ਧਾਪੀ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅਰਾਜਿਕਤਾ ਦੇ ਮੋੜ ’ਤੇ ਲਿਆ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਮੁਲਕ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਆਧੁਨਿਕ ਯੁਗ ਵਿੱਚ ਵੀ ਅਸੀਂ ਭਾਰਤੀ ਆਪਣੀ ਪੁਰਾਣੀ ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਤਿਆਗ ਸਕੇ। ਅਜੋਕੇ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪ੍ਰਾਂਤਵਾਦ, ਮੁਲਕਵਾਦ ਤੇ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਫਰਕ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲੋ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚੋਂ ਨਹੀਂ ਕੱਢ ਸਕੇ। ਇਤਿਹਾਸ ਗਵਾਹ ਹੈ ਇਸ ਆਪਸੀ ਖਹਿਬਾਜ਼ੀ ਨੇ ਹੀ ਮੁਲਕ ਨੂੰ ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਸੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਸੀ।

13ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੇ ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਘਟਨਾਕ੍ਰਮ ਅਲਾਉਦੀਨ ਖਿਲਜੀ ਅਤੇ ਰਾਜਪੂਤ ਰਾਜੇ ਰਤਨ ਸਿੰਘ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋਏ ਯੁੱਧ ਦਾ ਚਿਤਰਣ ਫਿਲਮਕਾਰ ਸੰਜੇ ਲੀਲਾ ਭੰਸਾਲੀ ਨੇ ਫਿਲਮ ਪਦਮਾਵਤ ਬਣਾ ਕੇ ਕੀਤਾ ਜਿਸਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨੀ ਸੈਨਾ ਨੇ ਇਹ ਆਖ ਕੇ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਰਾਣੀ ਪਦਮਾਵਤੀ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਨਾਲ ਛੇੜਛਾੜ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਫਿਲਮ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬੜਾ ਹੜਕੰਪ ਮਚਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂਗ੍ਰਾਮ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਹੱਦਾਂ ਪਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਬੱਸ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਾਇਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਸਾਂ ਮਸਾਂ ਮਾਸੂਮਾਂ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚੀ ਸੀ।

23 ਸਤੰਬਰ 2017 ਨੂੰ ਹੋਏ ਹਮਲੇ ਵਿੱਚ ਬਿਹਾਰ ਰੈਜਮੈਂਟ ਦੇ 18 ਸੈਨਿਕ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਇਸ ਮੰਦਭਾਗੀ ਘਟਨਾ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਲੂੰਧਰ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ਤੇ ਜਵਾਬੀ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਨੇ ਸਰਜੀਕਲ ਸਟਰਾਈਕ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਪਾਕਿ ਦੇ ਮਕਬੂਜ਼ਾ ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿੱਚ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਕੈਂਪ ਨਸ਼ਟ ਕਰਕੇ ਪਾਕਿ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਤੋੜਵਾਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸੇ ਦੌਰਾਨ ਊਧਵ ਠਾਕਰੇ ਦੀ ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਅਤੇ ਰਾਜ ਠਾਕਰੇ ਦੀ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਨਵਨਿਰਮਾਣ ਸੈਨਾ(ਮਨਸੇ) ਨੇ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਦੀ ਫਿਲਮ ਸਨਅਤ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਪਾਕਿ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦਾ ਬਾਈਕਾਟ ਕਰਨ ਲਈ ਗੁੰਡਾਗਰਦੀ ਰੂਪੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ਸਨ ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਪੇ ਈਜ਼ਾਦ ਕੀਤਾ ਫਾਰਮੂਲਾ ਹੈ।

ਬੀਤੇ ਅਕਤੂਬਰ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਨਿਰਮਾਤਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਕਰਨ ਜੌਹਰ ਦੀ ਫਿਲਮ “ਐ ਦਿਲ ਹੈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ” ਦੀ ਰਿਲੀਜ਼ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਪੂਰੇ ਮਹਾਰਾਸਟਰ ਵਿੱਚ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਮੁੰਬਈ ਵਿੱਚ ਆਪੂ ਬਣੇ ਦੇਸ਼ਭਗਤ ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਅਤੇ ਮਨਸੇ (ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਨਵਨਿਰਮਾਣ ਸੈਨਾ) ਦੇ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਨੇ ਹੰਗਾਮਾ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਸ ਫਿਲਮ ਵਿੱਚ ਪਾਕਿ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਦਰਅਸਲ ਪਾਕਿ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਇਹ ਕਾਰਕੁੰਨ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਾਕਿ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦਾ ਬਾਈਕਾਟ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਹਿੱਕ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ’ਤੇ ਮਨਵਾਉਣ ਲਈ ਅੜੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਇਸ ਜ਼ਿੱਦ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਵਿਚੋਲਾ ਬਣਕੇ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਪੰਜ ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ ਦਾ ਗੁੰਡਾ ਟੈਕਸ ਅਦਾ ਕਰਵਾ ਕੇ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ। ਉਂਝ ਪੰਜ ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ ਦੀ ਇਹ ਰਾਸ਼ੀ ਫੌਜ ਰਾਹਤ ਕੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਾਉਣ ਦਾ ਅਹਿਦ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਫੌਜ ਨੇ ਇਹ ਰਾਸ਼ੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ ’ਤੇ ਲੈਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਵੀ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਕਿ ਕਲਾਕਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਦੇਣਗੇ। ਅਗਰ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਕਲਾਕਾਰ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਾਲ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਆਏ ਹਨ, ਬਕਾਇਦਾ ਵਰਕ ਪਰਮਿਟ ਲੈ ਕੇ। ਫਿਰ ਇਹ ਲੋਕ ਕੌਣ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਦੀਆਂ ਧਮਕੀਆਂ ਦੇਣ।

ਇਸ ਪੂਰੇ ਵਰਤਾਰੇ ਨੇ ਸੋਚਣ ’ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਲੋਕਰਾਜੀ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਕਿੱਥੇ ਹਨ। ਕਾਨੂੰਨ ਨਾਂਅ ਦੀ ਵਸਤੂ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਹੈ ਵੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਦੇਸ਼ ਗੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਕਠਪੁਤਲੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਜਾਂ ਮਨਸੇ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਕਿਸਨੇ ਦਿੱਤਾ ਹੈ? ਅਤੇ ਮਨਮਾਨੀ ਰੋਕਣ ਲਈ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਬੇਵੱਸ ਕਿਉਂ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਇਹ ਸੰਗਠਨ ਰਾਜਨੀਤਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋਣ ਦੀ ਹੋੜ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਮਨਸੇ ਨੂੰ ਪਿਛਲੀਆਂ ਚੋਣਾਂ ਵਿੱਚ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਸੀਟ ਮਿਲੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਕੁਝ ਵੱਧ ਸੀਟਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਗਈ ਸੀ। ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਵੇ, ਕੋਈ ਵੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਫਿਰ ਇਹ ਕੌਣ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਅਜਿਹੇ ਫਤਵੇ ਜਾਰੀ ਕਰ ਸਕਣ ਅਤੇ ਸਮਝੌਤੇ ਕਰਨ। ਸੂਬੇ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਦੇ ਪਰ ਉਹ ਤਾਂ ਝੁਕ ਕੇ ਵਿਚੋਲਗੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਵਿਚਾਰੇ ਫਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾ ਬੇਵੱਸ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਫਿਲਮ ’ਤੇ ਲੱਗੇ ਸਨ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸੈਂਕੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਉਪਜੀਵਕਾ ਵੀ ਤਾਂ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਫਿਲਮ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸ਼ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਗਰੀਬ ਕਿਧਰੇ ਨਜ਼ਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਏ ਕਿਉਂਕਿ ਅਗਰ ਫਿਲਮ ਰਿਲੀਜ਼ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਿਹਨਤਾਨੇ ਦੀ ਅਦਾਇਗੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।

ਭਾਰਤ ਪਾਕਿ ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਦੇ ਦੋਗਲੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਸੁਖਾਵੇਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤੇ। ਉਂਝ ਦੋਵਾਂ ਮੁਲਕਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਆਪਸੀ ਭਾਈਚਾਰਕ ਸਾਂਝ ਕਾਇਮ ਕਰਨ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਕਲਾ ਦੇ ਖੇਤਰ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਸਖਸ਼ੀਅਤਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਅਹਿਮ ਰੋਲ ਨਿਭਾਇਆ ਹੈ। ਦੋਵਾਂ ਮੁਲਕਾਂ ਦੀ ਹੱਦ ਟੱਪ ਕੇ ਗੀਤ ਸੰਗੀਤ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਰਗ ਰਗ ਵਿੱਚ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਭੇਦਭਾਵ ਦੇ ਬੇਰੋਕ ਦੌੜਦਾ ਹੈ। ਹੱਦਾਂ ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜਨ ਵਾਲੇ ਸੰਜੀਦਾ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਰੱਬ ਜਿੰਨੀ ਮਾਣਤਾ ਹੈ। ਉੱਘੇ ਸੂਫੀ ਗਾਇਕ ਨੁਸਰਤ ਫਤਹਿ ਅਲੀ ਖਾਨ ਭਾਵੇਂ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਸਰਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਜੰਮਪਲ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਭਤੀਜਾ ਰਾਹਤ ਫਤਹਿ ਅਲੀ ਖਾਨ ਵੀ ਕਰਾਚੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਕਲਾ ਦੇ ਪੂਰੇ ਵਿਸ਼ਵ ਦੇ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲੱਖਾਂ ਮੁਰੀਦ ਹਨ। ਹੋਰ ਵੀ ਅਣਗਿਣਤ ਫਨਕਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ਗਿਣੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਜੋ ਇੱਕੋ ਸਮੇਂ ਦੋਵਾਂ ਮੁਲਕਾਂ ਦੇ ਆਵਾਮ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ’ਤੇ ਰਾਜ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਹਿੰਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੱਕ ਰਾਜ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਗੇ ਕਿਉਂ ਕਲਾ ਜਾਤ ਪਾਤ, ਰੰਗ ਰੂਪ, ਧਰਮ, ਹੱਦਾਂ ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਦੇਖਣ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਜੁ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।

ਅਗਰ ਬੀਤੇ ’ਤੇ ਝਾਤ ਮਾਰੀਏ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਖੌਤੀ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੀਆਂ ਘਿਨਾਉਣੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਲੂੰ ਕੰਡੇ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤਾਂ ਫੌਜ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਹਿਤ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਾਕਿ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਬਾਈਕਾਟ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਸਮੇਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਭੁੱਲ ਗਏ ਕਿ ਉਹ ਫੌਜੀ ਜਵਾਨ ਬਿਹਾਰ ਰਾਜ ਦੇ ਸਨ ਜਿੱਥੋਂ ਦੇ ਬਾਸ਼ਿੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਇਹ ਸਦਾ ਅਮਾਨਵੀ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਾਪਰ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿਹਾਰ ਤੋਂ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੇ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਨੇ ਮਾਰ ਕੁਟਾਈ ਕੀਤੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਸਿਰਫ ਮਰਾਠਿਆਂ ਦੀ ਭੂਮੀ ਹੈ, ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉੱਤਰ ਪੂਰਬੀ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਆਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਅਧਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਰੇਲਵੇ ਭਰਤੀ ਦਾ ਪੇਪਰ ਦੇਣ ਆਏ ਬਿਹਾਰ ਦੇ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨੇ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ’ਤੇ ਭਜਾ ਭਜਾ ਕੇ ਕੁੱਟਿਆ ਸੀ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਪੇਪਰ ਦਿੱਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੋਰ ਤਾਂ ਹੋਰ ਇੱਕ ਨਿਹੱਥੇ ਦੁਰਬਲ ਬਿਹਾਰੀ ਉਮੀਦਵਾਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਭਵਨ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਕੇ ਸ਼ਰੇਆਮ ਕੁੱਟ ਕੁੱਟ ਕੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੇ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਨੇ ਮੁੰਬਈ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਨੇਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਰੋਸ ਵਿੱਚ ਹਸਪਤਾਲ ਸਾੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬੱਚਿਆਂ, ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਮਰੀਜ਼ ਜਲ ਗਏ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਾਲ ਠਾਕਰੇ ਦੀ ਸਮਾਧੀ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਵੀ ਮੁੰਬਈ ਵਿੱਚ ਝੱਜੂ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨੇ ਮੁੰਬਈ ਬੰਦ ਕਰਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਇੱਕ ਸ਼ਰੀਫ ਘਰ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਸੋਸ਼ਲ ਸਾਈਟ ’ਤੇ ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਬੰਦ ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਪ੍ਰਤੀ ਸ਼ਰਧਾ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਡਰ ਕਰਕੇ ਸੀ। ਬੱਸ ਫਿਰ ਕੀ, ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਵਾਲੇ ਵੈਲੀਆਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਭੰਨ ਤੋੜ ਕੀਤੀ ਤੇ ਧਮਕੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ।

ਪਿਛਲੇ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਆਵਾਰਾ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਬੇਤਹਾਸ਼ਾ ਵਧਦੀ ਆਬਾਦੀ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਅਥਾਹ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਵਾਰਾ ਪਸ਼ੂ ਆਏ ਦਿਨ ਦੁਰਘਟਨਾਵਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਗਊਆਂ ਦੀ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਆਵਾਰਾ ਹੈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਕਈ ਸੰਗਠਨ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਗਊਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਲਈ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਵਚਨਬੱਧਤਾ ਦੀ ਆੜ ਹੇਠ ਕਈ ਅਖੌਤੀ ਗਊ ਰੱਖਿਅਕ ਸੰਗਠਨਾਂ ਨੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਗਊਆਂ ਦੀ ਤਸਕਰੀ ਰੋਕਣ ਲਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਨਾਕੇ ਲਗਾ ਕੇ ਵਾਹਨ ਚਾਲਕਾਂ ਨੂੰ ਤੰਗ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਧੌਂਸ ਜਮਾਕੇ ਪੈਸਾ ਵਸੂਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੁੰਡਾਗਰਦੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਸੁਣਵਾਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਬਲਕਿ ਸ਼ਰੇਆਮ ਇਹ ਦਾਦਾਗਿਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖ ਕੇ ਅਣਡਿੱਠਾ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਮਰੀ ਗਊ ਦਾ ਚਮੜਾ ਉਤਾਰਨ ਕਰਕੇ ਦਲਿਤ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰੇਆਮ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਕੇ ਮਾਰ ਕੁਟਾਈ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਯੂਪੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇ ਘਰ ਗਊ ਮਾਸ ਹੋਣ ਦੇ ਸ਼ੱਕ ਹੇਠ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਊ ਰੱਖਿਅਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਾਂਚ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਸਾਫ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਗਊ ਮਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਇਹ ਵੀ ਚਰਚਾ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗਊ ਰੱਖਿਅਕ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੇ ਕਈ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦਾ ਬੀਫ ਕਾਰੋਬਾਰ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਦਾ ਹੈ।

ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਫੈਲੇ ਇਸ ਫਿਰਕੂਵਾਦ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਸਰਗਣਿਆਂ ਨੂੰ ਨੱਥ ਪਾਉਣੀ ਅੱਜ ਬੇਹੱਦ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਮੁਲਕ ਦੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਇਹ ਖਤਰਨਾਕ ਸਾਬਿਤ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਧਦੇ ਆਤੰਕ ਨੇ ਮੁਲਕ ਵਿਰੋਧੀ ਤਾਕਤਾਂ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਗੜਬੜੀ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ ’ਤੇ ਮੁਲਕ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਸੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੌਧਰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਢੁੱਕਵੇਂ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੀਆਂ ਰਾਜਨੀਤਕ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ’ਤੇ ਰੋਕ ਲੱਗਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਕ ਗਲਬੇ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦੀ ਅਥਾਹ ਲੋੜ ਹੈ ਤਦ ਹੀ ਅਜਿਹੇ ਅਖੌਤੀ ਦੇਸ਼ਭਗਤ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਸਾਰਥਿਕ ਕਾਰਵਾਈ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਫਿਰਕੂ ਤਾਕਤਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਹੀਲੇ ਕਾਬੂ ਕਰਕੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਹੇਠਾਂ ਲਿਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਖੌਤੀ ਦੇਸ਼ਭਗਤ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦੀ ਵਧਦੀ ਦਾਦਾਗਿਰੀ ਅਤੇ ਅਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਤੋਂ ਆਵਾਮ ਨੂੰ ਮੁਕਤ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

*****

(1017)

ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕਰੋ: (This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.)