JagroopSingh3ਇਹ ‘ਦੋ ਟਕੇ ਦਾ ਅਫਸਰ’ ਅਜਿਹੀ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਦੋ ਕੁ ਪੈੱਗਾਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਉਹ ਰੁੱਖੀ ਜਿਹੀ ...
(23 ਫਰਵਰੀ 2023)
ਇਸ ਸਮੇਂ ਪਾਠਕ: 263.

 

ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਅਕਸਰ ਅਸੀਂ ‘ਬੁੱਢਾ ਚੌਕ ‘ਕਰਕੇ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਥਾਂ ’ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇਰੋਜ਼ਮਰ੍ਹਾ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ’ਤੇ ਟਿੱਪਣੀ ਹੋਣੀ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੀ ਹੁੰਦੀ। ਟੀਵੀ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦੀ ਅਤੀਤ ਨਾਲ ਤੁਲਨਾ ਕਰਦਿਆਂ ਇੱਕ ਹਮ-ਉਮਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ‘ਬਾਬਾ ਬੋਹੜਦੇ ਰਾਜ ਸਮੇਂ ਇੱਕ ‘ਦੱਲੇਨੇ ਇੱਕ ਆਈ ਪੀ ਐੱਸ ਅਫਸਰ ਨੂੰ ਸ਼ਰੇਆਮ ਇਕੱਠ ਸਾਹਮਣੇ ਭੱਦੀ ਸਬਦਾਵਲੀ ਵਰਤ ਕੇ ਬੇਇੱਜ਼ਤ ਕੀਤਾ ਸੀਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਅਥਾਹ ਦੁੱਖ ਹੋਇਆ, ਸਕੂਲ ਯਾਦ ਆਇਆ, ਬਾਪੂ ਯਾਦ ਆਇਆ

ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਉੱਤੇ ਨਸੀਹਤਾਂ ਲਿਖੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ- ਸਦਾ ਸੱਚ ਬੋਲੋ’, ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰੋ, ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਕਰੋ ਆਦਿਬਚਪਨ ਸਮੇਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਕੁਝ ਪ੍ਰਭਾਵ ਜ਼ਰੂਰ ਪੈਂਦਾ ਸੀਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਸਿੱਧੀ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ ਨਸੀਹਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਸਮਝ ਆਉਂਦੀਆਂ ਸਨਬਾਪੂ ਨੇ ਕਹਿਣਾ, “ਮੁੰਡਿਆ ਜੀ ਲਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਰ, ਮਿਹਨਤ ਕਰ, ਕੰਮ ਆਊਗੀ, ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨੀ।” ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਆਰਗੈਨਿਕ ਕੈਮਿਸਟਰੀ, ਜੋ ਵਿੰਗੇ-ਟੇਢੇ ਘਰ ਨੁਮਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਬਣਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ਕਿਉਂ ਕਾਗਜ ਖਰਾਬ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ?”

ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਹੁਤ ਡਾਂਟਿਆਅਸਲੀ ਗੱਲ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ’ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਦੁਖੀ ਵੀ ਹੋਏ ਤੇ ਨਸੀਹਤ ਕੀਤੀ, “ਬੇਟਾ ਸੰਜਮ ਨਾਲ ਹੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈਂ, ਇਵੇਂ ਹੀ ਚਲਦਾ ਰਹੀਂ, ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ ਆਪਾਂ ਬੜੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਰੋਟੀ ਖਾਨੇ ਆਂ” ਸਿਰੜੀ ਦਿਹਾੜੀਦਾਰ ਬਾਪ ਨੇ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਬਣਾ ਹੀ ਦਿੱਤਾ

ਪਹਿਲੇ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪੱਤਰ ਲਿਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਉਦਾਸ ਜਿਹਾ ਬੈਠਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਹਰੋਂ ਬਾਪੂ ਜੀ ਆ ਕੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ, “ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਬੇਟਾ, ਐਂ ਕਿਉਂ ਬੈਠੈਂ?

ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਬਾਪੂ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਮੈਂ ਪਰਚਾ ਔਖਾ ਲਿਖ ਬੈਠਾਂ, ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹਨ ਸ਼ਾਇਦ ਹੱਲ ਨਾ ਕਰ ਸਕਣ ...।” ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਬੋਲ ਕੇ ਨਸੀਹਤ ਕੀਤੀ, “ਬੇਟਾ, ਜਿੱਥੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਲਮ ਫਿਰ ਜਾਵੇ, ਕਦੇ ਨਾ ਬਦਲੀਂਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਤੇਰੇ ਵਾਂਗ ਉਹ ਵੀ ਔਖਾ ਪਰਚਾ ਕਰਨਗੇ” ਮੈਂ ਪੇਪਰ ਉਵੇਂ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ

ਇਮਤਿਹਾਨ ਮਗਰੋਂ ਕਈ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੇ ਨਮਸਤੇ ਕਰਨੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ, ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਕੇ ਕਹਿਣਾ, “ਵੱਡਾ ਸਮਝਾਉਣ ਆਲਾ ਆਇਐ, ਐਨਾ ਔਖਾ ਪਰਚਾ ਵੀ ਕੋਈ ਪਾਉਂਦੈ!” ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਸਕੂਲ ਦੀ ਸਿਖਾਈ ‘ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਕਰੋਦੀ ਨਸੀਹਤ ਤਾਂ ਇਹੋ ਮੰਗ ਕਰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਯੂਨੀਵਰਸਟੀ ਇਮਿਤਹਾਨ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹਾ ਔਖਾ ਪਰਚਾ ਹੀ ਪਾਇਆ ਜਾਵੇਉਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨ ਲਈ ਉਕਸਾ ਰਿਹਾ ਸੀਨਾਲੇ ਇੱਕ ਕਾਲਜ ਅਧਿਆਪਕ ਨਸੀਹਤ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਅਜਿਹੀ ਤਾਕਤ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਮਨਵਾ ਸਕਦਾ ਹੋਵੇ

ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਅਤੇ ਬਾਬਾ ਅੰਬੇਡਕਰ ਦੀ ਰਿਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਪਾਲਿਸੀ ਤਹਿਤ ਅਫਸਰ ਬਣ ਗਏ। ਹੁਣ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਨੂੰ ਅਮਲੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦਾ, ਪਰਖਣ ਦਾਹੁਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ‘ਤਿੰਨ ਸ਼ੇਰਾਂਦੀ ਤਾਕਤ ਸੀਮਜ਼ਦੂਰ ਦੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਤਾਕਤ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਫਿਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਬਾਪੂ ਦੀਆਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਨੇ ਅੰਕੁਸ਼ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ਬੇਟਾ! ਹੁਣ ਤੂੰ ਵੱਡਾ ਅਫਸਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈਂ। ਤੇਰਾ ਤਾਂ ਵਾਹ ਈ ਪੈਸਿਆਂ ਆਲਿਆਂ ਨਾਲ ਪੈਣਾ ਹੈ। ਅਮੀਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਇਹ ਨਾ ਸੋਚੀਂ ਤੂੰ ਗਰੀਬ ਦਾ ਪੁੱਤ ਐਂ, ਸਮਝੀ ਤੇਰਾ ਬਾਪ ਵੀ ਅਮੀਰ ਐ ... ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਡਰਨਾ ਨਹੀਂ” ਬਾਪੂ ਦੀ ਇਸ ਨਸੀਹਤ ’ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਹਾਸਾ ਆਉਂਦਾ, ਪਰ ਨਸੀਹਤ ਦੇ ਅੰਤਰੀਵ ਭਾਵ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ- ਆਪਣਾ ਮਾਣ-ਸਨਮਾਨ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਹੈ

ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ‘ਗਰੀਨ ਕਾਰਡ ਹੋਲਡਰਰਈਸ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਸਮਝੇ ਜਾਂਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨਾਲ ਪੰਜ-ਤਾਰਾ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਪਾਰਟੀ ਰੱਖ ਲਈ। ਅਜਿਹੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਵੀ ਕਰਵਾ ਲਈ ਜਾਂਦੀਅਫਸਰਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਾਜਿਕ ਮੇਲਜੋਲ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈਸਾਡੇ ਅਫਸਰਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸਕੀ ਦਾ ਘਟੀਆ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਅਮੀਰਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਬਰਾਂਡ ਸਰਵ ਹੋਇਆਉਸ ਦਿਨ ਬਾਪੂ ਦੀ ਨਸੀਹਤ ਦਿੰਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਵਿਸਕੀ ਦੇ ਗਲਾਸ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਫੜ ਲਿਆ, “ਅਮੀਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ...” ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦੇਖਣ ਸਾਰ ਮੇਰਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ‘ਮੂਡ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੈ’ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲਾ ਕੇ ਮੈਂ ਡਰਿੰਕ ਲੈਣ ਤੋਂ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ’ਤੇ ਬ੍ਰਾਂਡ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਰਾਜ਼ੀ ਕਰ ਲਿਆਵੈਸੇ ਵੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਖਰਾਬ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਿਆਣਪ ਨਹੀਂ ਸੀ

ਰਾਜੂ ਭਾਈ’ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਗੱਲ ਹਜ਼ਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ‘ਦੋ ਟਕੇ ਦਾ ਅਫਸਰ’ ਅਜਿਹੀ ਗੁਸਤਾਖੀ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਦੋ ਕੁ ਪੈੱਗਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਰੁੱਖੀ ਜਿਹੀ ਸੁਰ ਵਿੱਚ ਬੋਲਿਆ, “ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਪੈਸੇ ਮੇਂ ਬਹੁਤ ਤਾਕਤ ਹੋਤੀ ਹੈ” ਸਭ ਦੇ ਕੰਨ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ

ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਹਾਂ ਰਾਜੂ ਭਾਈ, ਪੈਸੇ ਮੇਂ ਬਹੁਤ ਤਾਕਤ ਹੋਤੀ ਹੈ, ਪਰ ‘ਤੀਨ ਸ਼ੇਰੋਂਕੀ ਤਾਕਤ ਸੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ

“ਵੋ ਕੈਸੇ?” ਰਾਜੂ ਭਾਈ ਬੋਲੇ

ਮੈਂ ਬੜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰਾ ਮੂੰਹ ਨਾ ਖੁਲ੍ਹਾਵੇ, ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਬੋਲੀ ਗਏ ਅੱਕ ਕੇ ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਲੈ ਫਿਰ ਸੁਣੋ! ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਖਾਣੇ ’ਤੇ ਬੁਲਾਓ, ਮੈਂ ਨਾਂਹ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬੁਲਾਵਾਂ, ਤਦ ਨਾਂਹ ਕਰਨ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਦਸ ਵਾਰ ਸੋਚੋਗੇਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਚਪੜਾਸੀ ਤੋਂ ਪੁੱਛੇ ਵਗੈਰ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੇ ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦਫਤਰ ਅਤੇ ਘਰ ਤੁਹਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਪੁੱਛੇ ਅੰਦਰ ਵੜ ਸਕਦਾ ਹਾਂਬੋਲੋ, ਕਿਸ ਦੀ ਤਾਕਤ ਵੱਡੀ ਹੈ? ਪੈਸੇ ਦੀ ਜਾਂ ਤਿੰਨ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੀ?” ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ

ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਨਾਮੀ ਫਿਲਮੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਘਰ ਛਾਪਾ ਮਾਰਾਂਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਭੱਦੀਆਂ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗੇ, ਅੰਦਰ ਹੀ ਨਾ ਵੜਨ ਦੇਣ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਠਿੱਠ ਕਰਨ ਲੱਗੇ, “ਦੇਖ ਲਾਂਗੇ ਤੈਨੂੰ ਵੱਡੇ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲੇ ਨੂੰ ...” ਬਾਪੂ ਦੀ ਨਸੀਹਤ ‘ਡਰਨਾ ਨਹੀਂਨੇ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਧੱਕ ਦਿੱਤੇਕਾਰਵਾਈ ਦੌਰਾਨ ਸਾਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰ ਅੰਦਰ ਕਰਵਾਉਣਾ ਪਿਆ। ‘ਪੈਸੇ ਦੀ ਤਾਕਤਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਉਹ ਬਾਹਰਉਹ ਸੱਜਣੀ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਦੁਪਹਿਰ ਮੇਰੇ ਦਫਤਰ ਆ ਧਮਕੀਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ਤੇਰਾ ਨਖਰਾ ਬੜੈ!”

ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਗਰੀਬ ਪੰਜਾਬੀ ਕੋਲ ਨਖਰਾ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ, ਉਹ ਵੀ ਖੋਹ ਲੈਣੈ ਤੁਸੀਂ ...।”

ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਸੌਰੀ ਫੀਲ ਕਰਨ ਸੀ, ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਾ ਘੁਮੰਡ ਉਸ ਨੂੰ ‘ਸੌਰੀ ‘ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਵਰਜ ਰਿਹਾ ਸੀਫੇਰ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਹੀ ਫਾਈਲ ਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਵੇ, ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ਵੇ ਹੁਣ ਬੱਸ ਵੀ ਕਰ! ਆਪਾਂ ਫੇਰ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਆਂ।”

ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਸ਼ੁੱਧ ਪੰਜਾਬੀ ਆਂ, ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੋਗੇ ਤਾਂ ਜਾਨ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰ ਕਰ ਦਿਆਂਗੇ, ਰੋਹਬ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ... ਬੋਲੋ, ਕੀ ਪੀਓਗੇ?”

ਨਿੰਮੋਝੂਣੀ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਨੇ ਲਿਮਕਾ ਪੀਤਾ ਤੇ ਬਿਨਾ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਚਲੀ ਗਈਆਖਰਕਾਰ ਉਹ ਪੈਸੇ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਜੁ ਠਹਿਰੇ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਾਕਿਆਂ ਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ ਤੀਹ ਸਾਲ ਬੀਤ ਚੁੱਕੇ ਹਨਅੱਜ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ’ਤੇ ਝਾਤ ਮਾਰਦਿਆਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਜੋਕੇ ਬਾਪੂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੇ ਸਮੇਂ ਕੀ ਨਸੀਹਤਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਬਾਪੂ ਦੀ ਕੰਬਦੀ ਰੂਹ ਇਹ ਕਹਿੰਦੀ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, “ਬੇਟਾ! ਉਸ ਅਫਸਰ ਦੇ ਬਾਪ ਦੀ ਨਸੀਹਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਣੀ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਰੇਆਮ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਦੱਲੇ ਹੱਥੋਂ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਕਰਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ” ਬਾਪੂ ਭਾਵੇਂ ਫਕੀਰ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਕੋਲ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੀ ਉਹ ਅਮੀਰੀ ਸੀ ਜੋ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਅਮੀਰਾਂ ਕੋਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ

*****

ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।
(3812)
(ਸਰੋਕਾਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਲਈ: sarokar2015@gmail.com)

About the Author

ਜਗਰੂਪ ਸਿੰਘ

ਜਗਰੂਪ ਸਿੰਘ

Jagrup Singh I.R.S.
Tel: (91 - 98888 - 28406)
Email: (jagrup1947@gmail.com)

More articles from this author