“ਦੇਖੋ ਕਮਲ, ਹੁਣੇ ਪੀ.ਸੀ.ਆਰ. ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆਇਐ ਰਿੰਗ ਰੋਡ ਤੋਂ, ਕਿਸੇ ਦੀਪਕ ...”
(4 ਸਤੰਬਰ 2021)
“ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਚਾਚੂ, ਮੈਂ ਸਪਨਾ ਬੋਲਦੀ ਹਾਂ … ਚਾਚੂ ਸਮਝੋ ਹਸਪਤਾਲ ਦੀ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਵਿੱਚ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਹੀ ਆ ਬਹੁੜੇ … ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅੱਜ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸ਼ਿੰਦਰ ਨੂੰ। ਕਾਰ ਸਾਰੀ ਹੀ ਡੈਮੇਜ ਹੋ ਗਈ।” ਸਪਨਾ ਸਮਝੋ ਬੱਸ ਭੁੱਬੀਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰੋਈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਦੀ ਸਪਨਾ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਨੇੜਤਾ ਹੀ ਇੰਨੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਬੱਚੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਚਾਚੀਆਂ-ਤਾਈਆਂ ਤੇ ਚਾਚੇ-ਤਾਏ ਹੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਇਸ ਨਾਤੇ ਹੀ ਸਪਨਾ ਨੇ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੂੰ ਤੜਕੇ ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ, “ਚਾਚੂ ਤੁਸੀਂ ਜਲਦੀ ਆ ਜਾਓ ਨਰਗਿਸ ਹੌਸਪੀਟਲ … ਪਲੀਜ਼।”
ਸ਼ਿੰਦਰ ਨਾਲ ਸ਼ਾਦੀ ਮਗਰੋਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਕਿਰਾਏ ਉੱਪਰ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਸ਼ਿੰਦਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਸਪਨਾ ਵੀ ਫਿਲਮੀ ਜਗਤ ਦੀ ਉੱਭਰਦੀ ਅਦਾਕਾਰਾ ਸੀ। ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਇਆ ਨਗਰੀ ਹੀ ਸੀ।
“ਤੂੰ ਘਬਰਾ ਨਾ ਬੇਟਾ, ਅਸੀਂ ਹੁਣੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਾਂ … ਘਬਰਾ ਨਾ।” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਉੱਭੜਵਾਹੇ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦਿਆਂ ਸਪਨਾ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਸੁਣਕੇ ਬੋਲਿਆ।
ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਦੀ ਪਤਨੀ ਵੀ ਹੁਣ ਉੱਠ ਖਲੋਤੀ ਸੀ। “ਕੀ ਹੋਇਆ? ਕਿਸਦਾ ਫ਼ੋਨ ਐ ਇਸ ਵੇਲੇ?” ਉਸਨੇ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਸਪਨਾ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਸੀ। ਕਹਿੰਦੀ ਨਰਗਿਸ ਹੌਸਪੀਟਲ ਆ ਜਾਓ। ਲਗਦਾ ਹੈ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੁਲਾਇਆ ਹੌਸਪੀਟਲ।” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ।
“ਅੱਛਾ, ਰੱਬ ਖੈਰ ਕਰੇ। ਮੈਂ ਚੱਲਾਂ ਨਾਲ?” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ … ਕੋਈ ਨੀ, ਹਾਲੇ ਤੂੰ ਰਹਿਣ ਦੇ। ਮੈਂ ਨਿੱਕੂ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਣਾ ਹੈ ਨਾਲ।” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨਿੱਕੂ ਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਜੋ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ।
“ਹਾਂ ਵੀਰ … ਕੀ ਹੋਇਆ?” ਨਿੱਕੂ ਨੇ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਚੁੱਕਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਸਪਨਾ ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆਇਐ ਹੁਣੇ, ਨਰਗਿਸ ਹੌਸਪਿਟਲ ਤੋਂ। ਸ਼ਿੰਦਰ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਆਪਾਂ ਚੱਲਣਾ ਹੌਸਪੀਟਲ। ਗੱਡੀ ਕੱਢ ਫਟਾਫਟ।” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਬੂਟ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਠੀਕ ਐ ਵੀਰ … ਮੈਂ ਗੱਡੀ ਕੱਢਦਾਂ। ਚੱਲਦੇ ਹਾਂ ਆਪਾਂ।” ਨਿੱਕੂ ਨੇ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਉੱਠਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਤੇ ਨਿੱਕੂ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਨਰਗਿਸ ਹਸਪਤਾਲ ਵਲ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਏ। ਪੋਹ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਤੇ ਉੱਤੋਂ ਸੰਘਣੀ ਧੁੰਦ। ਗੱਡੀ ਮਸੀਂ ਪੰਦਰਾਂ-ਵੀਹ ਦੀ ਸਪੀਡ ਉੱਪਰ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ।
ਗੱਡੀ ਪਾਰਕਿੰਗ ਵਿੱਚ ਲਗਾ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਤੇ ਨਿੱਕੂ ਨੇ ਹਸਪਤਾਲ ਦੀ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਦੀ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਤੋਂ ਸ਼ਿੰਦਰ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕੁਦਰਤੀ ਹਸਪਤਾਲ ਦੀ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਮੌਕੇ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਵੇਲੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਆਈ.ਸੀ.ਯੂ. ਵਿੱਚ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਫਟਾ-ਫਟ ਆਈ.ਸੀ.ਯੂ. ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੁੱਜੇ ਜਿੱਥੇ ਸਪਨਾ ਘਬਰਾਈ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਤੇ ਨਿੱਕੂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗੀ।
“ਘਬਰਾ ਨਾ ਬੇਟਾ … ਅਸੀਂ ਆ ਗਏ ਹਾਂ। ਤੂੰ ਹੁਣ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ। ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਸ਼ਿੰਦਰ? ਕਿੱਦਾਂ ਹੋਇਆ ਇਹ ਸਭ?” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਸਪਨਾ ਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਦਿੰਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਚਾਚੂ … ਇਹ ਨਾਈਟ ਡਿਊਟੀ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਤੜਕੇ ਦੋ ਕੁ ਵਜੇ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਿਰਲਾ ਚੌਂਕ ਤੋਂ ਪਹਿਲੋਂ ਕਹਿੰਦੇ ਗੱਡੀ ਅੱਗੇ ਗਾਂ ਆ ਗਈ। ਬੱਸ ਉਸ ਨੂੰ ਬਚਾਉਂਦਿਆਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਡੀ ਚੌਂਕ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੱਜੀ। ਕਹਿੰਦੇ ਗੱਡੀ ਤਾਂ ਫੁਲੀ ਡੈਮੈਜ ਹੋ ਗਈ …। ਇਹ ਤਾਂ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰੋ ਹੌਸਪੀਟਲ ਦੀ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਉੱਥੋਂ ਲੰਘ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫਟਾਫਟ ਇੱਥੇ ਲੈ ਆਂਦਾ … ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਨੀ ਅੱਜ ਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਚਾਚੂ … ਸਮਝੋ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਵਿੱਚ ਹੌਸਪੀਟਲ ਵਾਲੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਬਣ ਕੇ ਹੀ ਬਹੁੜੇ।” ਸਪਨਾ ਨੇ ਹਟਕੋਰੇ ਲੈਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਹਾਲਤ ਕਿਵੇਂ ਐ ਹੁਣ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦੀ …?” ਨਿੱਕੂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਚਾਚੂ … ਡਾਕਟਰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਡਰ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨੀ। ਪਰ ਆਈ.ਸੀ.ਯੂ. ਵਿੱਚ ਅੰਡਰ ਔਬਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਠੀਕ ਨੇ।” ਸਪਨਾ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਅਤੇ ਨਿੱਕੂ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣ ਨਾਲ ਹੁਣ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸੰਭਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
“ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਦਸੀਂ ਬੇਟਾ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਏ.ਟੀ.ਐੱਮ. ਹਨ ਦੋਵਾਂ ਕੋਲ।” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਸਪਨਾ ਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਦਿੱਤਾ।
“ਕੋਈ ਨੀ ਚਾਚੂ, ਜੇ ਲੋੜ ਪਈ ਤਾਂ ਕਹਿ ਦਿਆਂਗੀ। ਹਾਲੇ ਤਕ ਤੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਐਡਵਾਂਸ ਮੰਗੇ ਸਨ ਹੌਸਪੀਟਲ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ। ਉਹ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਏ ਸਨ।” ਸਪਨਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ।
“ਬੰਦੇ ਦੀ ਜਾਨ ਸਲਾਮਤ ਚਾਹੀਦੀ ਐ ਬੇਟਾ, ਪੈਸਾ ਤਾਂ ਆਉਣੀ ਜਾਣੀ ਚੀਜ਼ ਐ।” ਨਿੱਕੂ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ … ਆਈ.ਸੀ.ਯੂ. ਏਰੀਏ ਵਿੱਚ ਰਸ਼ ਨਾ ਕਰੋ। ਸਿਰਫ ਇੱਕੋ ਬੰਦਾ ਰਹੇ। ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਕੋਲ ਵੇਟਿੰਗ ਏਰੀਏ ਵਿੱਚ ਬੈਠੋ।” ਆਈ.ਸੀ.ਯੂ. ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਰਹੇ ਜੂਨੀਅਰ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
“ਚਾਚੂ, ਤੁਸੀਂ ਵੇਟਿੰਗ ਏਰੀਏ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਜਾਓ, ਜੇ ਲੋੜ ਪਈ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਵਾਂਗੀ। ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਰੁਕਦੀ ਹਾਂ। ਕਈ ਵਾਰ ਡਾਕਟਰ ਸ਼ਿੰਦਰ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਪੁੱਛ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।” ਸਪਨਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਤੇ ਨਿੱਕੂ ਹੁਣ ਵੇਟਿੰਗ ਏਰੀਏ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਉੱਥੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਲੋਕ ਵੀ ਸਨ ਜੋ ਆਪਣੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਸਨ। ਸਭ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਹਰਾਸੇ-ਹਰਾਸੇ ਅਤੇ ਭੈਅ-ਭੀਤ ਸਨ। ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਮਗਰੋਂ ਸਪਨਾ ਵੇਟਿੰਗ ਏਰੀਏ ਵਿੱਚ ਆਈ ਅਤੇ ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ਚਾਚੂ … ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਵੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਹੋਰ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਕਹਿੰਦੇ, ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਸਿਰ ਦਾ ਸਕੈਨ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਨੇ, ਵਹਿਮ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ। ਨਾਲੇ ਨਿਊਰੋ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਲ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਰਾਏ ਲੈਣ ਲਈ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਿਰਫ ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਹੀ ਹਨ।”
“ਤੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ਬੇਟਾ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ, ਅਸੀਂ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਹਾਂ ਜਮ੍ਹਾਂ ਵੀਹ ਹਜ਼ਾਰ, ਪੰਜ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰੱਖ। ਪੈਸਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਨਾ ਤੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਕਰ ਸਪਨਾ।” ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਸਪਨਾ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸਾ ਦਿੱਤਾ। ਸਪਨਾ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦਾ ਹੌਸਪੀਟਲ ਦਾ ਕਾਰਡ ਫੜਾ ਕੇ ਮੁੜ ਆਈ.ਸੀ.ਯੂ. ਏਰੀਏ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਗੁਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਨਿੱਕੂ ਨੂੰ ਕੈਸ਼ ਕਾਊਂਟਰ ਉੱਪਰ ਜਾ ਕੇ ਪੈਸੇ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾਉਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
ਕੈਸ਼ ਕਾਊਂਟਰ ਉੱਪਰ ਨਿੱਕੂ ਪੁੱਜਾ ਤਾਂ ਅੱਗੋਂ ਡਿਊਟੀ ਉੱਪਰ ਬੈਠੀ ਲੜਕੀ ਫ਼ੋਨ ਉੱਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ, “ਹਾਂ ਜੀ ਨਰਗਿਸ ਹੌਸਪੀਟਲ ਤੋਂ ਬੋਲ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਕਿੱਥੇ ਹੋਇਆ ਐਕਸੀਡੈਂਟ? ਰਿੰਗ ਰੋਡ ਉੱਤੇ? ਇਨੋਵਾ ਅਤੇ ਡਿਜ਼ਾਇਰ ਦਾ। … ਅੱਛਾ ... ਬੰਦੇ ਸੀਰੀਅਸ ਨੇ। ਲਗਦਾ ਹੈ ਸਾਡੀ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਉਸ ਟਰੈਕ ਉੱਪਰ ਨਹੀਂ। ਕੋਈ ਨੀ ਮੈਂ ਭੇਜਦੀ ਹਾਂ ਹੌਸਪੀਟਲ ਤੋਂ ਐਂਬੂਲੈਂਸ। ਤੁਸੀਂ ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਸੈਂਡ ਕਰੋ ਤੇ ਪਿੱਕ ਵੀ। ਹਾਂ ਜੀ, ਹਾਂ ਜੀ, ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਤੁਹਾਡਾ ਕਮਿਸ਼ਨ ਡਰਾਈਵਰ ਕੈਸ਼ ਹੀ ਦੇਵੇਗਾ। ਔਨ ਸਪੌਟ।”
ਲੜਕੀ ਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਦੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਨਿੱਕੂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਥੋੜ੍ਹਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ।
“ਜੀ ਮੈਡਮ।” ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਦਾ ਡਰਾਈਵਰ ਕੈਸ਼ ਕਾਊਂਟਰ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
“ਦੇਖੋ ਕਮਲ, ਹੁਣੇ ਪੀ.ਸੀ.ਆਰ. ਦਾ ਫ਼ੋਨ ਆਇਐ ਰਿੰਗ ਰੋਡ ਤੋਂ, ਕਿਸੇ ਦੀਪਕ ਹੈੱਡ ਕਾਂਸਟੇਬਲ ਦਾ। ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋਇਆ ਮੈੱਕ ਡੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ। ਇਨੋਵਾ ਤੇ ਡਿਜ਼ਾਇਰ ਦਾ। ਬੰਦੇ ਸੀਰੀਅਸ ਨੇ। ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਅੱਜ ਉਸ ਟਰੈਕ ਉੱਪਰ ਨਹੀਂ। ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਭੇਜ ਰਹੇ ਨੇ ਉਹ। ਤੇ ਹਾਂ … ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਕਮਿਸ਼ਨ ਸਪੌਟ ਉੱਪਰ ਹੀ ਦੇ ਦੇਣਾ।” ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਸ ਲੜਕੀ ਨੇ ਨਿੱਕੂ ਨੂੰ ਕਣੱਖੀ ਤੱਕਿਆ ਅਤੇ ਕੈਸ਼ ਬਾਕਸ ਵਿੱਚੋਂ ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਕੱਢ ਕੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ।
“ਹਾਂ ਜੀ, ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ।” ਕੈਸ਼ ਕਾਊਂਟਰ ਵਾਲੀ ਲੜਕੀ ਹੁਣ ਨਿੱਕੂ ਨੂੰ ਮੁਖ਼ਾਤਿਬ ਸੀ।
“ਜੀ … ਪੇਸ਼ੈਂਟ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦੇ ਵੀਹ ਹਜ਼ਾਰ ਐਡਵਾਂਸ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾਉਣੇ ਸਨ।” ਨਿੱਕੂ ਨੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦਾ ਕਾਰਡ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਏ.ਟੀ.ਐੱਮ. ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ।
ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਵੱਡ ਆਕਾਰੀ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿੱਕੂ ਨੇ ਬਾਹਿਰ ਤੱਕਿਆ ਤਾਂ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਰਿੰਗ ਰੋਡ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਏ ਸਨ।
*****
ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।)
(2987)
(ਸਰੋਕਾਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਲਈ: