SukhdevSShant7

ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਿਆ ਹੋਇਆ ਦੁੱਧ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਰੁਪਈਆ ਕੱਢ ਕੇ ...
(27 ਜੁਲਾਈ 2022)
ਮਹਿਮਾਨ: 485.


ਆਪਣੀ ਸੱਤਰ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਅੱਜ ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਇੰਨਾ ਦੁਖੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ
ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ-ਸਵੇਰੇ ਉਹਦੀ ਪੋਤੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਗੁਟਕਦੀ-ਗੁਟਕਦੀ ਆਈ ਤੇ ਆਉਂਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਦਾਦਾ ਜੀ … … ਦਾਦਾ ਜੀ … … ਅੱਜ ਮੈਂ ਫੈਸ਼ਨ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਰਹੀ ਆਂ ਮੈਨੂੰ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿਓ।”

ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਪੋਤੀ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸਨਪੋਤੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਹੁੰ ਵਧਾਏ ਹੋਏ ਸਨ, ਭਰਵੱਟਿਆਂ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਕਟਵਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ

“ਬੇਟੇ … … ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਇਹੋ ਜਿਹੇ ਗੰਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਧੀਆਂ-ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੋਭਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ।” ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੋਤੀ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਮੱਤ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀ

“ਦਾਦਾ ਜੀ … … ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਓਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸ਼ੀਲਡ ਲੈ ਕੇ ਆਈ, ਫਿਰ ਦੇਖਣਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇਗੀਅਖਬਾਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਫੋਟੋ ਛਪੇਗੀਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਂ ਦਿਖਾਵਾਂਗੀ।” ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਲੋਰ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਬੋਲੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੀ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰ ਲਈ

ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਤੋਂ ਰਿਹਾ ਨਾ ਗਿਆਉਹ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਕੋਲ ਖੂੰਡਾ ਖੜਕਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ “ਜਸਪਾਲ ਪੁੱਤਰ! ਇਹ ਕੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਏ ਜਸਪ੍ਰੀਤ? ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਇਹ ਮੁਕਾਬਲੇ।”

ਜਸਪਾਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਦੀ ਗੱਲ ਵੱਲ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾਉਹ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, “ਬੇਟੇ … … ਆਪਣੇ ਵਾਲ ਤਾਂ ਠੀਕ ਕਰ ਲੈਉਸ ਦਿਨ ਵਰਗੇ ਬਣਾ ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ ਕਾਲਜ ਦੇ ਐਨੁਅਲ ਫੰਕਸ਼ਨ ਵੇਲੇ ਬਣਾਏ ਸਨ।”

ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕੰਨ ਪਾਟ ਰਹੇ ਸਨਮੱਥੇ ਵਿੱਚ ਚੀਸਾਂ ਉੱਠ ਰਹੀਆਂ ਸਨਛਾਤੀ ਦੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਉਹ ਉੱਥੇ ਹੀ ਡਿਗ ਪਵੇਗਾ

ਜਸਪਾਲ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਮੱਥੇ ’ਤੇ ਤਰੇਲੀਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਆਖਿਆ, “ਪਿਤਾ ਜੀ … … ਤੁਸੀਂ ਅਰਾਮ ਕਰੋਤੁਹਾਡੀ ਤਬੀਅਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂਕੁੜੀ ਨੂੰ ਸ਼ੌਕ ਐ ਕੁਝ ਬਣ ਕੇ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾਤੁਸੀਂ ਇਸਦੇ ਰਾਹ ਦਾ ਰੋੜਾ ਨਾ ਬਣੋ

ਡਿਗਦਾ-ਢਹਿੰਦਾ ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਮੁੜ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਮੰਜੇ ’ਤੇ ਆ ਡਿਗਿਆਕੋਲ ਪਏ ਜੱਗ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਦੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀਨੂੰਹ-ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਬੇਧਿਆਨੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖੂੰਡਾ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀਉਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਭਾਗ ਕੌਰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੀ ਨਿਕਲੀਚੰਗੇ ਭਾਗ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਜਿਹੜੀ ਇਹ ਦਿਨ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਕਰ ਗਈਮੂੰਹੋਂ ਮੰਗਿਆਂ ਤਾਂ ਮੌਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ

ਅੱਜ ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੇ ਖਾਨਦਾਨ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗੀ

ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗੁੱਸਾ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਜਸਪਾਲ ’ਤੇ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀਪਿਓ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਧੀ ਨੂੰ ਸਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀਕਿੰਨੀ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਲਾਂ ਬਾਰੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੀ ਨੂੰਹ, ਉਹ ਵੀ ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੈ ਕੋਈ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਪਾਸ ਕਰ ਲੈਣਾ ਹੋਵੇਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਕੋਈ ਮਾਅਰਕਾ ਮਾਰ ਲੈਣਾ ਹੋਵੇ

ਪਿੰਡ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਦੋਹਾਂ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਸੀਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਹਿਲਾ ਬੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਤੋਂ ਘੁੰਡ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਢਵਾਇਆ ਸਾਰੇ ਸ਼ਰੀਕੇ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਦੋ ਸਾਲ ਉਹਦਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦਿਲੋਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਪੜ੍ਹ-ਲਿਖ ਕੇ ਵੱਡੀ ਡਾਕਟਰ ਬਣੇ ਪਰ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਇੱਛਾ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀ ਰੁਕਾਵਟ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਇਸ ਇੱਛਾ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਡੀ ਸੀ ਖਾਨਦਾਨ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤਅੱਜ ਇਸ ਇੱਜ਼ਤ ਦੀ ਮੌਤ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ

ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਨੂੰਹ ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਰੋਟੀ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖ ਗਈਉਸ ਦਾ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਨੂੰ ਵੱਢਿਆਂ ਚਿੱਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀਨੂੰਹ ਡਿਊਟੀ ’ਤੇ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀਘਰ ਵਿੱਚ ਪਸਰੀ ਚੁੱਪ ਨੇ ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ, ਘਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜੀਅ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ, ਹੁਣ ਉਹ ਘਰ ਵਿੱਚ ਬਿਲਕੁਲ ਇਕੱਲਾ ਹੈ

ਅੱਜ ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਕੱਲਾ ਸੀਅੱਜ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਗ ਕੌਰ ਦੀ ਯਾਦ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਯਾਦ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆ ਜਾਂਦਾ

ਹੁਣ ਉਹ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸਟੇਜ ’ਤੇ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀਸਾਰੇ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ - ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬੁੱਢੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਦੇ ਰੋਇਆ ਸੀ ਰੋਇਆਮਰਦ ਰੋਇਆ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਇਹ ਗੱਲ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਵਸੀ ਹੋਈ ਸੀਪਰ ਇਹ ਕੀ? ਅੱਜ ਉਹ ਸਿਸਕੀਆਂ ਭਰ ਕੇ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀਅੱਜ ਉਹ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਥਾਂ ਭਾਗ ਕੌਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ

ਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਆਇਆ, ਜਦੋਂ ਜਸਪਾਲ ਦਾ ਸਹੁਰਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਆਇਆ ਸੀ, ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਕੁੜਮ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠੇ ਸਨਗੱਲਾਂ-ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜਸਪਾਲ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ, “ਭਾਈ ਸਾਬ੍ਹ … … ਮੇਰੀ ਧੀ ਮੋਰਨੀ ਐਂ ਮੋਰਨੀਤੁਹਾਡਾ ਵਿਹੜਾ ਖਿੜ ਉੱਠੇਗਾ

ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਿਆ ਹੋਇਆ ਦੁੱਧ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਰੁਪਈਆ ਕੱਢ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਜਸਪਾਲ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, “ਜਾਓ … … ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ

ਜਸਪਾਲ ਦਾ ਸਹੁਰਾ ਸੰਤਾ ਸਿੰਘ ਹੱਕਾ ਬੱਕਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀਉਸ ਦਾ ਰੰਗ ਪੀਲਾ ਭੂਕ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀਇਹ ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਾਪਰ ਗਿਆ? ਆਖਰ ਉਸ ਤੋਂ ਕੀ ਗੁਨਾਹ ਹੋ ਗਿਆ? ਚੰਗੇ-ਭਲੇ ਤਾਂ ਉਹ ਹੱਸ-ਹੱਸ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ

ਭਾਗ ਕੌਰ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ

“ਇਹ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ? ਘਰ ਆਈ ਲੱਛਮੀ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੋੜਦੈ? ਜ਼ਬਾਨ ਦਾ ਕੋਈ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ?” ਕਿੰਨੇ ਸਵਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ਭਾਗ ਕੌਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰਭਾਗ ਕੌਰ ਦੇ ਸਵਾਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਸ ’ਤੇ ਰੱਜ ਕੇ ਪਿਆਰ ਆਇਆ ਸੀਕਿੰਨੀ ਚੰਗੀ ਸੀ ਉਹ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਚੰਗੇ ਸਨ ਉਸ ਦੇ ਸਵਾਲ

ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਭਾਗ ਕੌਰ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਸੀ, “ਤੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੱਖ ਲੈ ਰਹੀ ਏਂਪਤੈ ਇਹ ਕੀ ਕਹਿੰਦੈ ਐ? ਧੀ ਨੂੰ ਮੋਰਨੀ ਦੱਸ ਰਹੇ ਐਕੋਈ ਪਿਓ ਆਖ ਸਕਦਾ ਹੈ ਇੱਦਾਂ ਧੀ ਬਾਰੇ?

ਗੱਲ ਜਸਪਾਲ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਸੰਤਾ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਇਕਦਮ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀਉਸ ਦਾ ਵਡੱਪਣ ਸੀ ਕਿ ਇਕਦਮ ਬਿਨਾਂ ਚੂੰ ਚਰਾਂ ਕੀਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੱਗ ਲਾਹ ਕੇ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵੱਲ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਇਕਦਮ ਉਸ ਦੇ ਪੱਗ ਵਾਲੇ ਹੱਥ ਉੱਪਰ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ

“ਬੱਸ … … ਬੱਸ … … ਬੱਸਤੁਹਾਡੀ ਪੱਗ ਤੇ ਮੇਰੀ ਪੱਗ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਸੰਤਾ ਸਿੰਘ ਜੀ! ਜਾਓ … … ਰਿਸ਼ਤਾ ਪੱਕਾਵਿਆਹ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰੋ

ਸੰਤਾ ਸਿੰਘ ਹੁਣ ਕਿਹੜਾ ਜਿਊਂਦਾ ਸੀ? ਜੇ ਉਹ ਜਿਊਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਗੱਲ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਸਮਝਾ ਦਿੰਦਾਫਿਰ ਉਹਦੀ ਧੀ ਕਦੇ ਵੀ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਮੜੇ-ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿੱਚ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦੀਸਾਰੇ ਤਾਂ ਮਰ ਗਏ ਸਨ ਸਮਝਾਉਣ ਵਾਲੇ … … ਉਹ ਇਕੱਲਾ ਕੀ ਕਰੇ? ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਛੂਹਿਆਹੱਥ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗਰਮ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਪੰਜ ਭੱਠ ਬੁਖਾਰ ਹੋਵੇਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਸੁੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਦੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀਫਿਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਉਹ ਸੌਂ ਗਿਆ

ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸ਼ੀਲਡ ਫੜੀ ਨੱਚਦੀ-ਟੱਪਦੀ ਦਾਦੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈਬਾਬਾ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਤਾਂ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਸੀ ਸ਼ੀਲਡ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀਉਸ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰੀਆਂ, “ਦਾਦਾ ਜੀ … … ਦਾਦਾ ਜੀ … … ਦੇਖੋ ਸ਼ੀਲਡਹੁਣ ਮੈਂ ਮਾਡਲ ਬਣਾਂਗੀਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਜਾਵਾਂਦਾਦਾ ਜੀ ਉੱਠੋ ਨਾ … …

ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਉੱਠਦੇ ਨਾ ਦੇਖ ਕੇ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਹਿਲਾਇਆਇਹ ਕੀ? ਸਿਰ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਲੁੜ੍ਹਕ ਗਿਆਢਿੱਲੀ ਹੋਈ ਪੱਗ ਥੱਲੇ ਡਿਗ ਪਈਲੁੜ੍ਹਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸਿਰ ਮੰਜੇ ’ਤੇ ਰੱਖੀ ਸ਼ੀਲਡ ਨਾਲ ਜਾ ਟਕਰਾਇਆ

*****

ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।

(3709)

(ਸਰੋਕਾਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਲਈThis email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.)

About the Author

ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਸ਼ਾਂਤ

ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਸ਼ਾਂਤ

Avon, Indiana, U.S.A.
Phone: (1-317-406-0002)
Email: (shant.sukhdev@gmail.com)