ManpreetKminhas8ਯਾਰ ਪਰਸੋਂ ਤਾਂ ਹੱਦ ਈ ਹੋ ਗਈ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਿੱਛੋਂ ...
(12 ਅਕਤੂਬਰ 2024)

 

“ਰੱਬ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਹੋਰ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਹੁੰਦਾ” ਇਹ ਬੋਲ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਕਲੀਨਿਕ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੰਨੀ ਪਏਦੋ ਬਜ਼ੁਰਗ ਡੂੰਘੀ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਵਲਵਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਂਝੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਸੁਣਨ ਲੱਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਨੂੰ ਅਜੇ ਸਮਾਂ ਲੱਗਣਾ ਸੀਪਹਿਲਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਸਾਡੀ ਨੂੰਹ ਨੇ ਤਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀਦੱਸ ਬਾਈ, ਕਿਹਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਜ਼ਮਾਨਾ ਆ ਗਿਆ? ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਨੂੰ ਦੋ ਜੀਆਂ ਦੀ ਰੋਟੀ ਈ ਭਾਰੂ ਹੋਈ ਪਈ ਹੈ... ਨਾਲੇ ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲੀ ਜਿੰਨਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਨਾਲ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਐਖਰਚਾ ਵੀ ਕਰੀਦਾ ਐਕੋਈ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆਨੂੰਹ ਨੂੰ ਕੋਈ ਰੋਕ ਟੋਕ ਨਹੀਂ, ਮਨ ਭਾਉਂਦਾ ਖਾਂਦੀ, ਪਹਿਨਦੀ ਐਫਿਰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕਲੇਸ਼ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਐ

“ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਇਹ ਔਰਤਾਂ ਹੁਣ ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਹਿਨਾ ਬਈ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਜ਼ਬਾਨ ਲੜਾਉਣ ਲਈ ਮਰਦਾਂ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਉੱਪਰ ਨੇਕੋਈ ਸੰਗ ਸ਼ਰਮ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਬੋਲੀ ਦਾ ਐਨਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਡਰ ਭਉ ਹੈ, ਨਾ ਕੋਈ ਸੋਚ ਸਮਝਮੁੰਡਾ ਕੋਲ ਮੂੰਹ ਮੀਚ ਕੇ ਇਵੇਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੁੰਦਾ ਐ ਜਿਵੇਂ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਜ਼ਬਾਨ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇਆਪਣੀ ਤੀਵੀਂ ਦੇ ਇੰਨਾ ਥੱਲੇ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਐ, ਉਹਦੀ ਇਹ ਹਿੰਮਤ ਨੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿ ਸਕੇ, ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨਾਲ ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਬੋਲਦੀ ਐਪਤਾ ਨਹੀਂ ਬਾਈ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹੀ ਕਿਆ ਸੁੰਘਾ ਦਿੰਨੀਆ ਬਈ ਮਾਂ ਬਾਪ ਵੈਰੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਐ ... ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਵਿੱਚ ਕਮੀਆਂ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲੱਗਦੀਆਂਕੰਨਾਂ ਦੇ ਕੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਬਈ ਸਾਡੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਹੀ ਗਲਤ ਨੇ, ਜਨਾਨੀਆਂ ਸਾਡੀਆਂ ਬਿਲਕੁਲ ਸਹੀ ਆਜਨਾਨੀਆਂ ਈ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹਦੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ, ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਐਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਕਿਹੜਾ ਡਰਾਵਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਬਈ ਬੰਦਾ ਬੋਲਣੋ ਵੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ

ਦੂਜਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਬਾਈ ਸਿਆਂ! ਘਰ ਘਰ ਇਹੀ ਹਾਲ ਐਆਪਣੀ ਜ਼ਮਾਨੇ ਹੁਣ ਲੱਦ ਗਏ, ਇਹ ਰੁੱਤ ਨਵਿਆਂ ਦੀ ਐਯਾਰ ਆਪਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਧੀਆ ਸੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਘਰ ਘਰ ਕਲੇਸ਼ ਹੈ ਰਹਿੰਦੀ ਖੂੰਹਦੀ ਕਸਰ ਆਹ ਮੋਬੈਲ ਕੱਢੀ ਜਾਂਦਾ

ਫਿਰ ਪਹਿਲਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਯਾਰ ਪਰਸੋਂ ਤਾਂ ਹੱਦ ਈ ਹੋ ਗਈ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਿੱਛੋਂ ਘਰ ਵਾਲੀ ਮੇਰੀ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਗਈਉਹਨੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਲੇ ਚੱਲਮੁੰਡਾ ਸਾਫ ਮੁੱਕਰ ਗਿਆ, ਕਹਿੰਦਾ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾਹਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਧੀ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ ਆ ਕੇ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਲੈ ਕੇ ਗਏਇੱਕ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਮੁੰਡਾ ਸਾਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਰਾਜ਼ੀ ਨੀਕਦੇ ਹਾਲ ਚਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾਛੋਟੇ ਜਵਾਕ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਨਫਰਤ ਕਰਨੀ ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਸਿਖਾ ’ਤੀਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ... ਦੂਰੋਂ ਈ ਝਾਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾਮਨ ਬੜਾ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦਾ ਐ ... ਇੱਕ ਦਿਨ ਨੂੰਹ ਕਹਿੰਦੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਤਾਂ ਹੁਣੇ ਬਾਈਕਾਟ ਕਰਤਾ, ਵਰਤਣਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਨੀ

ਮੈਂ ਵੀ ਫਿਰ ਸੁਣਾ ’ਤਾ, ਮੈਂ ਕਿਹਾ, ਫਿਰ ਜ਼ਮੀਨ ਵੀ ਤਿੰਨ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਕੇ ਜਾਊਂ, ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਵਰਤਣਾ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ, ਨਾ ਵਰਤਿਓ ਅੱਗੋਂ ਕਹਿੰਦੀ, ਜਦੋਂ ਮਰੋਂਗੇ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੌਣ ਅੱਗ ਲਾਊਗਾ? ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲੀ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਝਾਕੇ, ਅੱਖਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਹੰਝੂਆ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂਮੈਂ ਵੀ ਕਹਿ ’ਤਾ, ਜਦੋਂ ਮਰ ਗਏ, ਫਿਰ ਕਿਹਨੇ ਦੇਖਣਾ ਵੀ ਅੱਗ ਕੀਹਨੇ ਲਾਈਕੋਈ ਨਾ ਭਾਈ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਕੁ ਤਾਂ ਬਣਾਈ ਹੋਈ ਹੈਕੋਈ ਵੀ ਲਾ ਦੂ ਨਾਲੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤ ਨੀ ਹੁੰਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦਾ?”

ਦੂਜਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਬਾਈ ਆਹ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੀ ਗੱਲ ਐ। ਬਾਪ ਮਰ ਗਿਆ, ਨੂੰਹ ਪੁੱਤ ਮਰੇ ਬਾਪ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣ ਆਏ, ਨਾਲੇ ਕੋਲ ਈ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਲਿਆ ਬਈ ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹ ਮਰ ਗਿਆ, ਹੁਣ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕਾਹਦਾ ਰੋਸਾ? ਕਹਿੰਦੇ ਜਦੋਂ ਜਿਉਂਦੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਇਆ ਮਰੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕੀ ਲੈਣਾ? ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਹੋ ਗਈ ਬਾਈ ਔਲਾਦਇਹੋ ਜਿਹੇ ਪੁੱਤ ਵੈਰੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਨੀਦੂਰ ਕਾਹਨੂੰ ਜਾਨਾ, ਆਹ ਮੇਰੀ ਅੱਖੀਂ ਦੇਖੀ ਗੱਲ ਐ। ਨੂੰਹ ਨੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਸਬਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ਹਿਰ ਪਾ ਕੇ ਦੇ ’ਤੀਵਧੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤਾਂ ਮੁੰਡਾ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਗਿਆਡਾਕਟਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆਪੁਲਿਸ ਚੱਕਰਾਂ ਤੋਂ ਡਰਦਿਆਂ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਗੱਲ ਦੱਬ ਲਈਹੁਣ ਦੱਸ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਨੂੰਹ ਤੋਂ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਖਾ ਲੈਣਗੇ?”

“ਕੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਬੰਦਾ ਆਪਣੀ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤਾਂ ਲਈ, ਬੁਢਾਪਾ ਤਾਂ ਬਾਈ ਸਰਾਪ ਈ ਬਣ ਗਿਆ ਅੱਜਕਲ੍ਹਮੌਜ ਤਾਂ ਬਾਈ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਰਕੇ ਗਏ ਨੇ ਚੰਮ ਦੀਆਂ ਚਲਾ ਕੇ ਗਏ ਆ ਅਗਲੇਦੇਖ ਲਾ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਉੱਪਰ ਕਿੰਨਾ ਰੋਹਬ ਹੁੰਦਾ ਸੀ? ਮਜ਼ਾਲ ਆ ਕੋਈ ਚੂੰ ਵੀ ਕਰ ਜੇਟੌਰ੍ਹ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕਰਾਉਂਦੇ ਸੀਹੁਣ ਆਪਾਂ ਦੋ ਰੋਟੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤਰਸਦੇ ਫਿਰਦੇ ਆਂ। ਆਪਣਾ ਘਰ ਹੀ ਪਰਾਇਆ ਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਘਰ ਆਏ ਹੋਈਏਘਰ ਦੇ ਚਾਰ ਜੀ ਹੀ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਮੂੰਹ ਫੁਲਾ ਕੇ ਫਿਰੀ ਜਾਂਦੇ ਆਅਜਿਹੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਸਕੂਨ ਕਿੱਦਾਂ ਆ ਜੂ, ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਹੀ ਚਿੰਬੜਨੀਆਂ ਨੇ ਬੱਸ ਹੁਣ ਤਾਂ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਇਹੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰੀਦੀ ਆ ਬਈ ਪਰਮਾਤਮਾ ਚਲਦੇ ਫਿਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਜਾਈਂ, ਬੱਸ ਮੰਜੇ ’ਤੇ ਨਾ ਪਾਈਂ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਮੁਹਤਾਜ ਨਾ ਕਰੀਂਸਾਨੂੰ ਕਿਹਨੇ ਪੁੱਛਣਾ

ਉਸੇ ਵਕਤ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਪਈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਪਿਆਘਰ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਰੀਲ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ਮਰ ਚੁੱਕੀਆਂ ਨੇ ਸਾਡੀਆਂਕਿਉਂ ਅਸੀਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਉਮਰੇ ਦੁੱਖ ਦੇ ਕੇ ਸਕੂਨ ਭਾਲ਼ ਰਹੇ ਹਾਂਨਫਰਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਅਸੀਂ ਕੀ ਸੇਧ ਦੇਵਾਂਗੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ? ਜਿਹੜੀ ਔਲਾਦ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨਾਲ, ਕੀ ਉਸਦੇ ਅਹਿਸਾਸ, ਜਜ਼ਬਾਤ ਖਤਮ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਨੇਇਸ ਉਮਰੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬੱਚਿਆਂ ਵਰਗੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਬਖਸ਼ ਦਿਆ ਕਰੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜੇ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਜਾਣੇ ਅਣਜਾਣੇ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਹੋ ਜਾਵੇਤੁਹਾਡੀ ਸ਼ਾਨ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਕੁਝ ਬੋਲਿਆ ਜਾਵੇ ਬੱਸ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵਕਤ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦਾਮੁੜ ਇਹ ਲੱਭਣੇ ਨਹੀਂ, ਨਾ ਮੁੜ ਕਦੇ ਆਪਾਂ ਟੱਬਰ ਦੇ ਜੀਆਂ ਨੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣਾਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਕਤ ਬਿਤਾਉਣ ਦਿਓ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਵਕਤ ਹੈ ਨਹੀਂ ਬੱਸ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਜਾਣ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ, ਕੋਈ ਗਿਲਾ ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਾ ਹੋਵੇ

*   *   *   *   *

ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।
(5355)
ਰਚਨਾਵਾਂ ਸਬੰਧੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕਰੋ: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

About the Author

ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਮਿਨਹਾਸ

ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਮਿਨਹਾਸ

Bahadurgarh, Fatehgarh Sahib, Punjab, India.
Email: (preetminhas09@gmail.com)

More articles from this author