“ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਯਾਰ, ਇੱਥੇ ਹੀ ਤਾਂ ਭੁਲੇਖਾ ਪਿਆ। ਇੱਕ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ...”
(23 ਜੂਨ 2020)

ਵੱਡਿਆਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਹੱਥ ਸਾਡੇ ਵਾਲੀ ਗਿੱਦੜਸਿੰਗੀ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਆ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਰਥਿਕ ਮੰਦਵਾੜੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਵਰਤ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲ ਨਿਊਜ਼ੀਲੈਂਡ, ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਨੇ ਇਸਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ। ਮੰਦੀ ਆਈ ਤਾਂ ਸਟੂਡੈਂਟ ਵੀਜ਼ੇ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੇ। ਚਾਰ ਪੰਜ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਖਜ਼ਾਨੇ ਉਲਟੀਆਂ ਕਰਨ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸ਼ੇਰਾਂ ਨੇ। ਹੁਣ ਚਾਰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਤੋਂ ਕਨੇਡਾ ਵਾਲਿਆਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਆ ਗਿੱਦੜ ਸਿੰਗੀ। ਇੱਧਰ ਬਰੈਗਜਿੱਟ ਦਾ ਫਾਨਾ ਅੜ ਗਿਆ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਇੰਗਲੈਂਡੀਆਂ ਨੇ ਦੋ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਲਈ ਉਧਾਰੀ ਲੈ ਲਈ ਹੈ। ਬੈਂਡਾ ਸ਼ੈਂਡਾ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਾਫੀ ਢਿੱਲ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਆ। ਜਿਸਦਾ ਕਨੇਡੇ ਵੱਲ ਨਹੁੰ ਨਹੀਂ ਅੜਦਾ ਉਹ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ ਜਹਾਜ਼ ਨਾਲ ਝੂਟਣ ਲਈ ਕਮਰਕੱਸੇ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ। ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਫੋਨ ਆਈ ਜਾਂਦੇ ਆ ਕਿ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਇੰਗਲੈਂਡ ਭੇਜਣ ਲੱਗੇ ਹਾਂ, ਕਿਵੇਂ ਰਹੂ? ਮੇਰਾ ਜਵਾਬ ਸੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਜਹੀ ਨੀ ਹੁੰਦੀ। ਜਦੋਂ ਸੁਣਦੇ ਹਨ ਕਿ “ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਭੇਜਣੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਪਰ ਸਿਟੀਜਨਸ਼ਿੱਪ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਾ ਰੱਖਿਓ। ਇੱਥੇ ਪੱਕੇ ਹੋਣ ਦੇ ਚਾਂਸ ਨਾਂਹ ਬਰਾਬਰ ਹੀ ਹਨ।” ਉਹ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਲਾ ਮਲੰਗ ਇੱਥੇ ਪਿੰਡ ਧੱਕੇ ਖਾਂਦਾ ਖਾਂਦਾ ਆਪ ਜਾ ਕੇ ਸੈੱਟ ਹੋਇਆ ਬੈਠਾ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਬੱਧਣੀ ਵਾਲੇ ਜੋਰੇ ਸਾਧ ਵਾਂਗ ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦਾ। ਹੁਣ ਜਿਸਦੇ ਤਾਂ ਗੱਲ ਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਈ, ਉਹ ਤਾਂ ਬਚ ਜਾਉ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਮਾਂਜਿਆ ਜਾਊ, ਬੱਕਰੀਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਪਤੀਲੀ ਵਾਂਗ। ਸੱਤ ਅੱਠ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਮੰਦੀ ਆ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਧੜਾਧੜ ਸਟੂਡੈਂਟ ਹੀਥਰੋ ਏਅਰਪੋਰਟ ’ਤੇ ਆਣ ਉੱਤਰੇ ਸਨ।

ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਆ, ਮੈਂ ਲਾਈਬਰੇਰੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਦੋ ਸਟੂਡੈਂਟ ਮੁੰਡੇ ਮੇਰੀ ਪੱਗ ਵੇਖ ਕੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਛੋਟੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਪੱਗਾਂ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਇੱਕ ਸਾਬਤ ਸੂਰਤ ਤੇ ਦੂਜੇ ਨੇ ਦਾੜ੍ਹੀ ਛਾਂਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਧੀਆ ਬੋਲਦੇ ਸਨ ਪਰ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਿੰਦੀ ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਾਲੀਆਂ ਇਸ਼ੂ ਕਰਵਾ ਕੇ ਲੈ ਚੱਲੇ ਸਨ। ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਣ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਵਾਲ ਉਹੀ ਸੀ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵੇਖਣ ਸਾਰ ਹੀ ਰੜਕਿਆ ਸੀ- “ਭਾਜੀ ਸਟੂਡੈਂਟ ਆਏ ਹਾਂ, ਕੰਮ ਦੀ ਲੋੜ ਆ।”

ਅਜੇ ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਵੱਡੇ ਘਰ ਵਾਲਾ ‘ਮੱਖਣ ਸਿੱਧੂ’ ਆਪਣੀ ਗਰੌਸਰੀ ਸ਼ੌਪ ਲਈ ਬੰਦਾ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੱਖਣ ਸਿੱਧੂ ਦਾ ਨਾਂ ਅਤੇ ਪਤਾ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਕੱਛਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਕੇ ਪੈਂਤੀ ਨੰਬਰ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹ ਗਏ। ਸੌਖਾ ਹੀ ਸੀ, ਚੌਥੇ ਬੱਸ ਸਟੌਪ ’ਤੇ ਉੱਤਰਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਸਾਹਮਣੇ ਦੋ ਦੁਕਾਨਾਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਜੇਮਜ਼ ਕਾਰਪਿੱਟ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਤੇ ਦੂਜੀ ‘ਸਿੱਧੂ ਗਰੌਸਰ ਐਂਡ ਔਫ ਸੇਲਜ਼’।

ਐਤਵਾਰ ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਉਹ ਦੋਨੋਂ ਮੁੰਡੇ ਮਿਲ ਫਿਰ ਪਏ। “ਕੰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਬਣੀ ਕਿ ਨਹੀਂ?” ਮੇਰਾ ਸਵਾਲ ਸੁਣ ਕੇ ਛਾਂਗੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਬੋਲਿਆ, “ਨਾ ਭਾਜੀ, ... ਉੱਥੇ ਕਾਊਂਟਰ ’ਤੇ ਮੱਚੀ ਜੀ ਗੋਰੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਰਾਹ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਉਹਦੀ ਸਾਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਾ ਸਮਝ ਆਵੇ। “ਨੋ ਬੌਡੀ ਹੀਅਰ, ਯੂ ਗੋ ... ਯੂ ਗੋ“ ਹੀ ਕਰੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਹੋਰ ਵੀ ਬਥੇਰਾ ਚਬੜ ਚਬੜ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਪਰ ਸਾਡੇ ਕੱਖ ਨੀ ਪੱਲੇ ਪਿਆ। ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਘਰਵਾਲੇ ਨਾਲ ਲੜ ਕੇ ਹੋਵੇ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਕੱਢ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਕੁ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਚੋਰ ਡਾਕੂ ਸਮਝਦੀ ਹੋਵੇ। ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ ਧੱਕੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮਾਰੇ, ਬਾਕੀ ਕਸਰ ਕੋਈ ਨੀ ਛੱਡੀ ਬੁੱਢੀ ਖੋਲੜ ਬਾਂਦਰੀ ਨੇ।” ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਲਾਲ ਸੂਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

‘ਬੁੱਢੀ’ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਮੱਖਣ ਦੀ ਪੁਰਾਣੀ ਵਰਕਰ ‘ਮੈਰੀ’ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੱਖਣ ਕੋਲ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਰੀ ਦਾ ਵੀ ਮੈਂ ਚੰਗਾ ਵਾਕਿਫ ਸੀ। ਪਰ ਹੈਰਾਨੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਰੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਜਨਾਨੀ ਆ। ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲਣ ਵਾਲੀ, ਮਿਸਟਰ ਸਿੰਘ ਮਿਸਟਰ ਸਿੰਘ ਕਹਿੰਦੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਥੱਕਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਇੱਦਾਂ ਦੇ ਵਿਹਾਰ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ। ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਕੁ ‘ਕਮ ਅਕਲ’ ਗੋਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਸਾਮਾ ਬਿਨ ਲਾਦੇਨ ਦੇ ਕੁਨਬੇ ਵਿੱਚੋਂ ਸਮਝ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਤਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਵਖਰੇਵੇਂ ਤੋਂ ਭਲੀਭਾਂਤ ਜਾਣੂ ਹੈ। ਵੀਹ ਸਾਲ ਤੋਂ ਸਰਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਆ ਰਹੀ ਆ। ਵੀਹ ਵਾਰ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਮਰਯਾਦਾ ਨਾਲ ਸਿਰ ਢਕ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੀ ਤੇ ਲੰਗਰ ਛਕਦੀ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਹੈ।

ਮੈਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਖਿਆ, “ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਗਲਤ ਫਹਿਮੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ। ਕੰਮ ਦਾ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਕਰਦੇ ਆਂ ਕੋਈ ਜੁਗਾੜ।”

ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਲੰਗਰ ਵਿੱਚ ਆਏ ਤਾਂ ਲੰਗਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਮੱਖਣ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਫਤਹਿ ਦੀ ਸਾਂਝ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੰਜ ਕੁ ਮਿੰਟ ਮਿਲਣ ਦੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ, “ਲੰਗਰ ਛਕ ਲਵੋ, ਫਿਰ ਬਾਹਰ ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਵੀ ਕੈਸ਼ਨਕੈਰੀ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਹੈ।”

ਲੰਗਰ ਛਕ ਕੇ ਅਸੀਂ ਬਾਹਰ ਬੈਂਚਾਂ ’ਤੇ ਬੈਠੇ ਗਏ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਮੱਖਣ ਸਿੰਘ ਆ ਗਿਆ।

“ਭਾਜੀ, ਆਹ ਮੁੰਡੇ ਸਟੂਡੈਂਟ ਆਏ ਆ। ਕੰਮ ਵਾਸਤੇ ਤੇਰੀ ਸ਼ੌਪ ’ਤੇ ਭੇਜੇ ਸੀ ਪਰਸੋਂ। ਉੱਥੇ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਰੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਹਨੇ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਗੌਲੀ। ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਆਈ ਪਰ ਦੱਸਦੇ ਆ ਕਿ ਉੱਚਾ ਨੀਵਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਬੋਲੀ। ਜੁਆਕ ਬੇਰੰਗ ਚਿੱਠੀ ਵਾਂਗ ਵਾਪਸ ਮੋੜ’ਤੇ।”

ਮੱਖਣ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਹੱਸਦਾ ਦੂਹਰਾ ਤੀਹਰਾ ਹੋਈ ਜਾਵੇ। ਅਸੀਂ ਹੈਰਾਨ ਕਿ ਇਹਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਜਸਵਿੰਦਰ ਭੱਲੇ ਦਾ ਛਣਕਾਟਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ’ਕੱਠਾ ਕਰਨਾ ਔਖਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਭਾਜੀ, ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਕੁਛ ਦੱਸ ਦੇ? ਅਸੀਂ ਵੀ ਚਾਰ ਠਹਾਕੇ ਲਾ ਲਈਏ। ਅਸੀਂ ਤਿੰਨੇ ਉੱਲੂਆਂ ਵਾਂਗ ਵੇਖੀ ਜਾਨੇ ਆ। ਤੂੰ ਤਾਂ ਨਵਜੋਤ ਸਿੱਧੂ ਦੇ ਰੋਲ ਵਿੱਚ ਧੁੱਸ ਗਿਆ ਲੱਗਦਾਂ।”

ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਵੱਖੀ ਨੱਪਕੇ ਤੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਪੂੰਝਦਾ ਹੋਇਆ ਮੱਖਣ ਦੱਸਣ ਲੱਗਾ। ਸੁਣ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਇਵੇਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕਪਿਲ ਸ਼ਰਮੇ ਦੇ ਸ਼ੋਅ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ ਹੋਈਏ।

ਮੱਖਣ ਕਹਿੰਦਾ, “ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਬੱਸ ਤੋਂ ਉੱਤਰਕੇ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਵੱਲ ਆਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੈਮਰੇ ਰਾਹੀਂ ਵੇਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਰੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਖਿਆ- ਇਹ ਜਿਹੜੇ ਦੋ ਬੰਦੇ ਆਉਂਦੇ ਆ, ਬਹੁਤ ਖਤਰਨਾਕ ਆ। ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਜਿੰਨੀ ਜਲਦੀ ਹੋ ਸਕੇ, ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੈੱਟ ਆਉਟ ਆਖ ਕੇ ਰਿਵਰਸ ਗੇਅਰ ਲੁਆ ਦੇਵੀਂ। - ਇਹ ਸਮਝਾ ਕੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੈਕ ਡੋਰ ਰਾਹੀਂ ਖਿਸਕ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਾਕੀ ਜੋ ਮੈਰੀ ਨੇ ਬੁਰਾ ਭਲਾ ਆਖਿਆ, ਉਹਦੇ ਲਈ ਸੌਰੀ ਮੰਗਦਾਂ। ਕੰਮ ਦੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ, ਦੋ ਦੀ ਬਜਾਏ ਭਾਵੇਂ ਚਾਰ ਆ ਜਾਣ। ਮੈਰੀ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੀ ਕੱਲ੍ਹ ਹੀ ਪਛਤਾਉਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਿੰਘਾਂ ਨਾਲ ਅਹਨੂੰ ਇਉਂ ਰੁੱਖਾ ਵਰਤਾਵ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਕਹਿਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਹੱਦਾਂ ਉਲੰਘ ਗਈ।”

“ਭਾਜੀ ਐਸਾ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕਿਹੜਾ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਤੂੰ ਉਹ ਗੋਰੀ ਬਿੱਲੀ, ਸ਼ੇਰਨੀ ਬਣਾ ਕੇ ਇਹਨਾਂ ਮਗਰ ਪਾ ਦਿੱਤੀ?”

“ਯਾਰ ਬਿਜਨਿਸ ਵਿੱਚ ਆਪਾਂ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਘੈਂਟ ਹੋਈਏ, ਪਰ ਧਰਮ ਕਰਮ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਟੁੱਚ ਬੰਦੇ ਵੀ ਸਾਡੀ ਛਿੱਲ ਉਧੇੜ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਆ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਬਾਰ ਧੋਖਾ ਖਾਧਾ ਠੱਗਾਂ ਤੋਂ। ਚਾਰ ਪੰਜ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਨੇ ਐਸਾ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਘੱਟਾ ਪਾਇਆ, ਦੋ ਸੌ ਪੌਂਡ ਸੀ ਮੇਰੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ, ਸਾਰੇ ਹੀ ਮਾਂਜ ਗਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਹਿਪਨੋਟਾਈਜ਼ ਕੀਤਾ ਪਤੰਦਰ ਨੇ, ਮੈਂਨੂੰ ਕੋਈ ਸਮਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾਂ ਪਖੰਡੀਆਂ ਤੋਂ।”

ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਭੁਲੱਕੜ ਤਾਂ ਗੱਲ ਭੁੱਲ ਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਟਰੈਕ ’ਤੇ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ। ਦੁਬਾਰਾ ਮੁੱਦੇ ’ਤੇ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਟੋਕਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ, “ਉਹ ਸਿੱਧੂ ਸਾਹਿਬ ... ਗੱਲ ਕਿੱਧਰ ਲੈ ਗਏ ਧੂਹ ਕੇ? ਇਹ ਦੱਸੋ ਇਹਨਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਕੁੱਤੇਖਾਣੀ ਕਿਹੜੇ ਜੁਰਮ ਵਿੱਚ ਕਰਵਾ’ਤੀ?

ਮੱਖਣ ਟਰੈਕ ਤੇ ਹੀ ਸੀ। ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਯਾਰ, ਇੱਥੇ ਹੀ ਤਾਂ ਭੁਲੇਖਾ ਪਿਆ। ਇੱਕ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਦਸਤਾਰਾਂ ਛੋਟੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ, ਦੂਜਾ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਤਾਬਾਂ ਫੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਮੈਂ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕਿ ਮੱਖਣਾ, ਭੱਜ ਲੈ ਜਿੰਨੀ ਜਲਦੀ ਭੱਜ ਹੁੰਦਾ, ਹੱਥ ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ ਤੁਰੇ ਆਉਂਦੇ ਆ ਪੱਤਰੀਆਂ ਚੁੱਕੀ। ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਸੌ, ਸਵਾ ਸੌ ਦਾ ਲੋਦਾ ਲਾ ਦੇਣਾ ...।”

*****

ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।)

(2212) 

(ਸਰੋਕਾਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਲਈ: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.)