“ਰਾਜਸਥਾਨ ਇੱਕ ਪੀਰ ਦੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਜਾਈਦੈ। ਬੜੀ ਦੁਨੀਆ ਮੰਨਤਾਂ ਮੰਨਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਬੱਸ ਇਹੋ ...”
(11 ਅਪਰੈਲ 2025)
ਉਂਝ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਕੱਲਤਾ ਚੰਗੀ ਲਗਦੀ ਹੈ ਪਰ ਜੇ ਕੋਈ ਰਾਹ ਜਾਂਦਿਆਂ ਅਨਜਾਣ ਵਿਅਕਤੀ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕੇ ਹੋਏ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂੰ ਬੇ-ਪਰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਚਿੰਗਿਆੜੀ ਮਨ ਅੰਦਰ ਭੜਕ ਉੱਠਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਣ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਦੀ ਜਿਗਿਆਸਾ ਮੇਰੇ ਰੋਮ-ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਕੁੱਟ-ਕੁੱਟ ਕੇ ਭਰੀ ਗਈ ਹੋਵੇ।
ਬਲਾ-ਬਲਾ ਨਾਮ ਦੀ ਇੱਕ ਮੋਬਾਇਲ ਐਪ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਐਪ ਤੋਂ ਅਨਜਾਣ ਹੋ ਅਤੇ ਇਕੱਲੇ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੇ ਜਾਣਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਐਪ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇਕੱਲਤਾ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਕਮੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਪੱਖੋਂ ਲਾਹੇਵੰਦ ਸਾਬਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਨੌਕਰੀ ਪੇਸ਼ਾ ਉਹ ਨੁਮਾਇੰਦੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਲੰਘ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕਰਮ ਭੂਮੀ ’ਤੇ ਪੁੱਜਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਅੱਜਕੱਲ ਇਸ ਐਪ ਦਾ ਲੁਤਫ ਮਾਣ ਰਹੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨਿੱਜੀ ਕੰਮ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਜੋਂ ਜਦੋਂ ਇਕੱਲੇ ਨੂੰ ਲੁਧਿਆਣੇ ਜਾਣਾ ਪਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿਉਂ ਨਾ ਆਪਾਂ ਵੀ ਇਸ ਐਪ ਰਾਹੀਂ ਪੁੰਨ ਨਾਲੇ ਫਲੀਆਂ ਖੱਟ ਲਈਏ। ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਇਸ ਐਪ ’ਤੇ ਪਾਇਆ ਸੁਨੇਹਾ ਪੜ੍ਹਕੇ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਦਾ ਇਕਰਾਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਨਵੇਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਜਾਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਅੰਗੜਾਈਆਂ ਲੈਣ ਲੱਗਾ। ਮੁਖਾਤਿਬ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਸਵਾਲ ਮਨ ਵਿੱਚ ਘੜਨ ਲੱਗਾ। ਮਿਥੀ ਥਾਂ ’ਤੇ ਉਹ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਸਵੇਰੇ ਸਹੀ 8 ਵਜੇ ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ’ਤੇ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹੋਣ ਲਈ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਖੁਦ ਬੈਠਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇੱਕ ਬੁਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਬਿਠਾਉਣ ਲੱਗਿਆ। ਕਹਿੰਦਾ, “ਜੀ ਮੈਂ ਸਾਸੂ ਮਾਤਾ ਲਈ ਰਾਈਡ ਬੁੱਕ ਕਰਵਾਈ ਸੀ।”
ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਬੈਠਣ ਲੱਗੀ ਮਾਤਾ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਖਿਆ, “ਮਾਤਾ ਜੀ, ਅੱਗੇ ਆ ਜਾਓ, ਕਿਉਂਕਿ ਨਾ ਹੀ ਇਹ ਟੈਕਸੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਮੈਂ ਗਾੜੀਵਾਨ (ਡਰਾਈਵਰ) ਹਾਂ।”
ਕਿਸੇ ਅਨਜਾਣ ਮਹਿਲਾ ਨੂੰ ਨਾਲ ਬਿਠਾਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਠੰਢੇ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਘਰਵਾਲੀ ਦਾ ਡਰ ਖਾਣ ਲੱਗਿਆ, ਜਿਸਨੇ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਐਪ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ’ਤੇ ਤਾੜ ਕੇ ਆਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਐਪ ਰਾਹੀਂ ਕਿਸੇ ਮਹਿਲਾ ਨੂੰ ਲਿਫਟ ਨਾ ਦੇਣਾ। ਉਸਨੇ ਖਬਰਦਾਰ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੁਝ ਖਾਸਾ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਇੰਝ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਮੇਰੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਕੰਬਣੀ ਜਿਹੀ ਛੇੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਤਿਕਾਰਿਤ ਅੱਖਰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਸਾਸੂ ਮਾਤਾ ਨਾਲ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੁਕੂਨ ਮਿਲਿਆ। ਕੋਈ ਦਸ ਕੁ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦਾ ਸਫਰ ਮੈਂ ਇਸੇ ਸਦਮੇ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾਇਆ ਕਿ ਜੋ ਸਵਾਲ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕਰਨੇ ਸੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਘੜੇ ਘੜਾਏ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਵੇਖਣ ਵਿੱਚ ਜਮਾਂ ਪੇਂਡੂ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਔੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ। ਦੋ ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਫਰ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਕਿੰਝ ਨਿੱਬੜੂ? ਇਸ ਵਿਚਾਰ ’ਤੇ ਮੈਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਮੰਥਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਚੁੱਪੀ ਤੋੜਨ ਲਈ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਭੂਮਿਕਾ ਬੰਨ੍ਹੇ ਆਪਣੀ ਇਕੱਲੇ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ’ਤੇ ਭਾਰਤ ਫੇਰੀ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਛੇੜ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਬੱਸ ਐਨਾ ਕੁ ਦੱਸ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ’ਤੇ ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਿਹੜੇ-ਕਿਹੜੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਗਿਆ ਪਰ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਲਾਣੇ-ਬਾਣੇ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ, ਪੁੱਤ, ਨੂੰਹ, ਘਰਵਾਲੇ, ਕੁੜੀਆਂ, ਦੋਹਤਿਆਂ ਤੇ ਆਂਢ-ਗੁਆਂਢ ਦੇ ਨਾਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪੀਰਾਂ-ਫਕੀਰਾਂ ਤੇ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਦੇ ਪੋਤੜੇ ਫਰੋਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲੀਰੋ-ਲੀਰ ਕਰ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ।
ਮਾਤਾ ਕਹਿੰਦੀ, “ਅਸੀਂ ਕਹਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਦੋਧੀ ਹਾਂ ਪਰ ਕੰਮ ਸਾਡਾ ਖੋਏ ਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਕੁੜੀ ਨਿਹਾਇਤ ਹੀ ਹੁਸ਼ਿਯਾਰ ਹੋਣ ਦੇ ਸਦਕਾ ਫਲਸਫੇ (ਹਿਸਾਬ) ਵਿੱਚ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ ਸੋਨ ਤਗਮਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਕੇ ਸਰਕਾਰੀ ਅਧਿਆਪਕਾ ਲੱਗੀ ਹੈ।”
ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਫਿਰ ਤਾਂ ਤਨਖਾਹ ਹੋਣੀ ਆ ਕੋਈ ਲੱਖ ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ।”
ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ, “ਨਹੀਂ ਜੀ, ਇੱਕ ਲੱਖ ਵੀਹ ਕੁ ਹਜ਼ਾਰ ਹੈ।”
ਮਾਤਾ ਨੇ ਅੱਗੇ ਦੱਸਿਆ, “ਇਸ ਬੇਟੀ ਦਾ ਕੱਦ ਛੋਟਾ ਤੇ ਚਿਹਰੇ ’ਤੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਦਾਗਾਂ ਕਾਰਨ ਵਿਆਹ ਔਖਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਸੱਸ ਬੜੀ ਕੁਪੱਤੀ ਪਰ ਮੁੰਡਾ ਬੇ-ਹੱਦ ਸਾਉ ਮਿਲ ਗਿਆ। 70 ਹਜ਼ਾਰ ਕਮਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਹੀ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਗਿਆ ਹੈ। ਹਫਤਾ ਬੇਟੀ ਕੋਲ ਲਾ ਕੇ ਵਾਪਸ ਲੁਧਿਆਣੇ ਚੱਲੀ ਆਂ। ਬੇਟੀ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਸਕੂਲ ਜਲਦੀ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਿੱਛੋਂ ਢਾਈ ਸਲ ਦੇ ਦੋਹਤੇ ਨੂੰ ਕੰਮਵਾਲੀ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। 9-10 ਹਜਾਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕੰਮ ਬੜਾ ਸੋਹਣਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ... ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਵੀ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਘਰ ਸਾਂਭਦੀ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਘਰਵਾਲਾ, ਵੱਡਾ ਜਵਾਈ, ਵੀ ਲੱਖ ਰੁਪਇਆ ਕਮਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕੰਪਣੀ ਵਿੱਚ ਲੱਗਿਆ ਹੈ। ਵਿਚਾਰਿਆਂ ਦੇ (ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਅਤੇ ਜਵਾਈ) ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਤੋਂ 9 ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਜੁਆਕ ਨਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਹਾਰ ਕੇ ਮੇਰੀ ਨਨਾਣ, ਜੋ ਪੋਤਾ ਭਾਲਦੀ ਸੀ ਦੇ ਘਰ ਪੋਤੀ ਹੋ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਕਲੇਸ਼ ਪੈ ਗਿਆ, ਵਈ ਕੁੜੀ ਹੋ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਉਹ ਜੁਆਕੜੀ ਵੱਡੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਗੋਦ ਦਿਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਵੋਖੋ ਰੱਬ ਦੇ ਰੰਗ! ਕੁੜੀ ਗੋਦ ਲੈਣ ਦੇ ਸੱਤ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਬੇਟੀ ਦੀ ਵੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਸੁਣ ਲਈ ਤੇ ਉਹਦੇ ਵੀ ਹੁਣ ਪੁੱਤਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੇ ਜਿਹੜੀ ਕੁੜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੋਦ ਲਈ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਲਈ ਮੋਹ ਜਾਗ ਪਿਆ। ਅਸੀਂ ਵੀ ਫਿਰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ, ਜੋ ਹੁਣ 6 ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ, ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਅਸਲੀ ਮਾਪੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰਨ ਚੱਲੇ ਸੀ। ਐਂਵੇਂ ਜੁਆਕੜੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ਨਾਲੋਂ ਆਪ ਦੱਸਿਆ ਚੰਗਾ। ਪਰ ਬੱਚੀ ਦਾ ਅਸੀਂ ਦਿਲੋਂ ਮੋਹ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਉਸਦਾ ਭਰਾ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਵੀ ਤਾੜ ਕੇ ਆਖ ਦਿੱਤਾ, ਭਾਈ ਹੁਣ ਇਹ ਸਾਡੀ ਧੀ ਹੈ, ਥੋਡੀ ਨਹੀਂ। ...”
ਫਿਰ ਮਾਤਾ ਨੇ ਆਪਣੇ 34 ਸਾਲ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਛੇੜ ਲਈਆਂ, “ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾ ਨਾਲ ਦੁਕਾਨ ’ਤੇ ਹੀ ਬੈਠਦਾ ਹੈ। ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਲੱਖ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਬੜੀ ਵੱਡੀ ਗਲਤੀ ਕਰ ਲਈ। ਕੋਈ ਛੇ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਫੁੱਫੜ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦੇਖ ਕੇ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਹਿੰਦਾ, ਵਿਆਹ ਇਸੇ ਨਾਲ ਕਰਵਾਉਣਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਬਥੇਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾਇਆ ਵਈ ਪਹਿਲਾਂ ਚੱਜ ਨਾਲ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਪਤਾ ਤਾਂ ਕਰ ਲਈਏ। ਪਰ ਕਿੱਥੇ ਜੀ ... ਉਸਦੀ ਤਾਂ ਅਕਲ ’ਤੇ ਪਰਦਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਹਿੰਦਾ, ਨਿਬੇੜੋ ਕੰਮ ਵਿਆਹ ਦਾ ਛੇਤੀ। ਕਾਹਲੀ ਅੱਗੇ ਟੋਏ। ਕੀ ਦੱਸੀਏ ... ਸਾਡੇ ’ਤੇ ਜੋ ਬਿਪਤਾ ਪਈ ਰੱਬ ਕਿਸੇ ’ਤੇ ਨਾ ਪਾਵੇ। ਤਿੰਨ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕੁੜੀ ਤਾਂ ਨਸ਼ੇ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸੁੱਤੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ। ਮੁੰਡੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਪੁੱਛੇ ਉਸਦੇ ਪੈਸੇ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਕਰੇ। ਤੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਾਰੀ ਰਾਮ-ਕਹਾਣੀ ਮੋਹਰੇ ਆ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਭੋਲ਼ੇਪਨ ਅਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦਾ ਨਕਾਬ ਲੱਥਿਆ, ਅਸੀਂ ਕਿਹਾ, ਸਾਨੂੰ ਨੀ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਲੋੜ। ... ਮੁੰਡਾ ਠੱਗੀ ਵੱਜੀ ਸੋਚ-ਸੋਚਕੇ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਰੋਇਆ ਕਰੇ। ਅਸੀਂ ਪੰਚਾਇਤ ਕੀਤੀ ਤੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਉਲਾਮਾ ਕੀ ਦਿੱਤਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਡੇ ’ਤੇ ਠਾਣੇ ਜਾ ਕੇ ਪਰਚਾ ਕਰਵਾ ’ਤਾ। ਸਾਡੇ ’ਤੇ ਕੁੱਟ-ਮਾਰ ਦੇ ਤੇ ਦਹੇਜ ਮੰਗਣ ਜਿਹੇ ਸੰਗੀਨ ਦੋਸ਼ ਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਅਸੀਂ ਦੱਸ ਲੱਖ ਦੇ ਕੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਮਸਾਂ ਆਪਣੇ ਹੱਡ ਛੁਡਾਏ। ਕੁੜੀ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਤਾਂ ਛੁੱਟ ਗਿਆ ਪਰ ਮੁੰਡੇ ਅੰਦਰ ਐਸਾ ਡਰ ਪਿਆ, ਹੁਣ ਮਰ ਜਾਣਾ ਵਿਆਹ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਂਦਾ। ਰਾਜਸਥਾਨ ਇੱਕ ਪੀਰ ਦੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਜਾਈਦੈ। ਬੜੀ ਦੁਨੀਆ ਮੰਨਤਾਂ ਮੰਨਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਬੱਸ ਇਹੋ ਇੱਕ ਮੁਰਾਦ ਰਹਿ ਗਈ ਏ, ... ਪਰਮਾਤਮਾ ਛੇਤੀ ਪੂਰੀ ਕਰੇ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਉੱਥੇ ਜਾਣਾ ਸੁੱਖਿਆ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਿਆਣੀ ਕੁੜੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਦੱਸਿਉ, ਸਾਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਲਾਲਚ ਨਹੀਂ ਤੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜਾਤ-ਪਾਤ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਵਹਿਮ ਨਾ ਮੰਨੀਏ। ...”
ਇੰਝ ਮਾਤਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਕਦੋਂ ਦੋ ਘੰਟੇ ਦਾ ਸਫਰ ਨਿੱਬੜ ਗਿਆ ,ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਮੈਂ ਕਿਹੜੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ? ਇਸ ਮਾਤਾ ਨੇ ਮੈਂਨੂੰ ਦੋ ਘੰਟੇ ਵਿੱਚ ਕੁੱਲ ਜਹਾਨ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਵਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਨਾਲੇ ਕਰਮਕਾਂਡਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
* * * * *
ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ਸਰੋਕਾਰ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੇ।
ਰਚਨਾਵਾਂ ਸਬੰਧੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕਰੋ: (