“‘ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ’ ਦੀ ਨਵੀਂ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਲੱਭਣ ਵਾਲੇ ਇਹ ਲੋਕ ਸਿਰਫ਼ ...”
(25 ਮਾਰਚ 2019)
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਇੱਕ ਚੌਕੀਦਾਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਾਲ-ਸਾਲ ਤਨਖ਼ਾਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ। ਬਾਕੀ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਵੱਡੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਦੋ ਜਾਂ ਦੋ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਮੁਹੱਲੇ ਦਾ ਵੱਖਰਾ ਚੌਕੀਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵੱਡੀਆਂ ਕੰਪਨੀਆਂ ਆਪਣੇ ਦਫ਼ਤਰਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਲਈ ਕਈ-ਕਈ ਚੌਕੀਦਾਰ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਜਾਗਦੇ ਹਨ, ਰਾਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉੁਹਨਾ ਦੇ ਘਰ ਅੱਗ ਬੱਲਦੀ ਹੈ, ਰੋਟੀ ਪੱਕਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਚੌਕੀਦਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ’ਤੇ ਜਿਹੜੀ ਖੇਡ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ, ਇਸ ਨੇ ਅਸਲ ਚੌਕੀਦਾਰਾਂ ਦੇ ਮਾਣ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕਟੌਤੀ, ਇਹ ਚੌਕੀਦਾਰਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਅਸਲ ਚੌਕੀਦਾਰ ਹੈਰਾਨ-ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ ਕਿ ਹੁਣ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਤੇ ਫ਼ਿਕਰ ਕਿਉਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ। ਕੱਲ੍ਹ ਤੱਕ ਤਾਂ ਕੋਈ ਚੌਕੀਦਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਚੌਕੀਦਾਰ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਬਣ ਗਏ। ਅਸਲ ਚੌਕੀਦਾਰ ਰਾਜਨੀਤਕ ਚੌਕੀਦਾਰਾਂ ਦੀ ਬਰਾਬਰੀ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਹੁਣ ਚੌਕੀਦਾਰ-ਚੌਕੀਦਾਰ ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ, ਹੁਣ ਵੇਲਾ ਗ਼ਰੀਬੜਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ’ਤੇ ਕੁਰਸੀ ਹਥਿਆਉਣ ਦਾ ਆ ਚੁੱਕਾ ਹੈ।
ਕੱਲ੍ਹ ਹੀ ਇੱਕ ਚੌਕੀਦਾਰ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ, ‘ਮੇਰਾ ਦਾਦਾ ਵੀ ਚੌਕੀਦਾਰ ਸੀ ਤੇ ਪਿਓ ਵੀ। ਸਾਡੇ ਟੱਬਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਚੌਕੀਦਾਰ ਸੁਰੱਖਿਆ ਕਰਮਚਾਰੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਮੋਦੀ ਹੋਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਜਹਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ, ਸਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਦਸ ਲੱਖ ਦਾ ਸੂਟ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ, ਅਸੀਂ ਕੀ ਜਾਣੀਏ ਰਾਫੇਲ ਸੌਦਾ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ਫ਼ਾਇਦਾ ਕਿਵੇਂ ਪੁਚਾਇਆ ਜਾਂਦਾ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰਾਖੀ ਲਈ ਡਾਂਗ ਤੇ ਟਾਰਚ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪੱਲਿਓਂ ਖਰੀਦਦੇ ਹਾਂ। ਮਹੀਨਾ ਲੰਘਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀਹ-ਵੀਹ, ਪੰਜਾਹ-ਪੰਜਾਹ ਰੁਪਏ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੋਂ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਆਪਣੀ ਤਨਖਾਹ ਪੂਰੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜਾ ਕੇ ਸਾਡਾ ਟੱਬਰ ਪਲਦਾ ਹੈ।
ਚੌਕੀਦਾਰ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਨਾਂਅ ਮੂਹਰੇ ਚੌਕੀਦਾਰ ਲਿਖ ਕੇ ਚੌਕੀਦਾਰ ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ, ਚੌਕੀਦਾਰ ਨਿਤਿਨ ਗਡਕਰੀ, ਚੌਕੀਦਾਰ ਨਿਰਮਲਾ ਸੀਤਾਰਮਨ ਲਿਖਣ ਨਾਲ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ? ਜੇ ਚੌਕੀਦਾਰ ਹੀ ਬਣਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਲਈ ਹੀ ਸਹੀ, ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਤਨਖਾਹ, ਭੱਤੇ, ਬੰਗਲੇ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਕਰਮਚਾਰੀ ਛੱਡ ਕੇ ਦਿਖਾਉਣ ਤੇ ਸਾਰਾ ਪੈਸਾ ਖਜ਼ਾਨੇ ਵਿੱਚ ਜਮ੍ਹਾ ਕਰਾਉਣ। ਜਦੋਂ ਸਵੱਛ ਭਾਰਤ ਮੁਹਿੰਮ ਚੱਲੀ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਜੇ ਜਮਾਂਦਾਰ ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਲਿਖ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਕਿਹੜਾ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਸਾਰਾ ਗੰਦ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਣਾ ਸੀ?
ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਚੌਕੀਦਾਰ ਨੇ ਪਕੌੜਿਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ’ਤੇ ਹੀ ਆਪਣਾ ਮਾਰਕਾ ਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤੇ ਫਿਰ ਗ੍ਰਾਮ ਸੇਵਕੀ ਨੂੰ ਉਭਾਰ ਕੇ ਬੱਲੇ-ਬੱਲੇ ਖੱਟਣ ਦੀ। ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਮੋਦੀ ਜੀ ਨੇ ਚੌਕੀਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਵੀ ਕੀਤਾ। ਸੋਹਣੀਆਂ ਵਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਚੌਕੀਦਾਰ ਕਿਸੇ ਫਿਲਮ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਨੂੰ ਫਿਲਮਾਉਣ ਵਾਂਗ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਦੇ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਹਕੀਕਤ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ।
ਕੀ ਇਸ ਵੇਲੇ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਦਾ ਇੱਕੋ-ਇੱਕ ਮਸਲਾ ਚੌਕੀਦਾਰ ਹੈ? ਕੀ ਅਸੀਂ ਚੌਕੀਦਾਰ ਚੁਣਨ ਲਈ ਵੋਟਾਂ ਪਾਈਆਂ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਲਈ ਬਹੁਮਤ ਦਿਵਾਇਆ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਦੋ ਕਰੋੜ ਨੌਕਰੀਆਂ ਹਰ ਵਰ੍ਹੇ ਲੈਣ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਚੁਣੀ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਪੰਦਰਾਂ ਲੱਖ ਦੇ ਝਾਂਸੇ ਵਿੱਚ ਆਏ ਸੀ, ਤਾਂਹੀ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਾਲੇ ਧਨ ਦੀ ਵਾਪਸੀ ਲਈ ਭਾਜਪਾ ਨੂੰ ਵੋਟ ਪਾਈ ਸੀ। ਚੌਕੀਦਾਰ ਲਈ ਤਾਂ ਵੋਟਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਾਂ, ਜੇ ਮੋਦੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੈਬਨਿਟ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਚੌਕੀਦਾਰ ਮੰਨਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਨੀਰਵ ਮੋਦੀ, ਵਿਜੇ ਮਾਲਿਆ, ਮੇਹੁਲ ਚੌਕਸੀ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਰੋੜ ਲੈ ਕੇ ਫ਼ਰਾਰ ਕਿਉਂ ਹੋ ਗਏ? ਚੌਕੀਦਾਰ ਉਦੋਂ ਰਾਖੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਿਹਾ। ਜੇ ਸਾਡੇ ਗਲੀ ਗਵਾਂਢ ਵਿੱਚ ਚੋਰੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਵਾਬਦੇਹੀ ਚੌਕੀਦਾਰ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਾਲਾ ਚੌਕੀਦਾਰ ਜਵਾਬਦੇਹੀ ਤੋਂ ਕਿਉਂ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਹੈ?
ਇਹ ਵੇਲਾ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਪੰਜ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤੇ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਵੇਰਵਾ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ, ਦੇਸ਼ ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਹਿਸਾਬ ਦੇਣ ਦਾ ਹੈ। ਚੌਕੀਦਾਰ ਕਹਿਣ ਤੇ ਅਖਵਾਉਣ ਦਾ ਨਹੀਂ। ਜੋ ਕੁਝ 2014 ਦੇ ਮੈਨੀਫੈਸਟੋ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਪੂਰਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਵੇਲਾ ਇਹਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਦਾ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਰਬਤ, ਜਾਤ-ਪਾਤ, ਧਾਰਮਿਕ ਵਿਤਕਰੇਬਾਜ਼ੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕੀ, ਗਾਂ ਦੇ ਨਾਂਅ ’ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕਤਲ ਕਿਉਂ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਨੋਟਬੰਦੀ ਕਾਰਨ ਸੈਂਕੜੇ ਲੋਕ ਬਿਨਾਂ ਕਸੂਰ ਕਿਉਂ ਮਰੇ, ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਮਿਲਿਆ? ਜੀ ਐੱਸ ਟੀ ਮਗਰੋਂ ਵਪਾਰੀਆਂ ਦਾ ਲੱਕ ਕਿਵੇਂ ਟੁੱਟਿਆ, ਇਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਜਵਾਬਦੇਹ ਹੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ਚੌਕੀਦਾਰ ਭਰਤੀ ਕਰਨ ਦੀ।
ਚੌਕੀਦਾਰ ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਦਾ ਨਵਾਂ ਪੱਤਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਜਿਹੜੇ ਚੌਕੀਦਾਰ ਹੀ ਚੋਰ ਹੈ ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸਰਗਰਮੀ ਫੜਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਦਿਸ ਰਹੀ। ਜੇ ਹੁਣ ਖੱਖੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਇਵੇਂ ਹੀ ਖਿੱਲਰੇ ਰਹੇ ਤਾਂ ਸਰਮਾਇਦਾਰੀ ਦਾ ਪੱਖ ਪੂਰਨ ਵਾਲਾ ਆਪੇ ਬਣਿਆ ‘ਚੌਕੀਦਾਰ’ ਤਾਂ ਚੰਮ ਦੀਆਂ ਚਲਾਵੇਗਾ ਹੀ।
**
ਜੀਭ ਦੀ ਸਟ੍ਰਾਈਕ --- ਐਡਵੋਕੇਟ ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਸ਼ੁਗਲੀ
ਕਿੰਨਾ ਰੌਲਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ। ਕੋਈ ਨੇਤਾ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ਬਾਲਾਕੋਟ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਜੈਸ਼-ਏ-ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਸਾਰੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਹੈ, “ਅਸੀਂ 300 ਅੱਤਵਾਦੀ ਮਾਰ ਸੁੱਟਿਆ। ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, ‘250 ਮਾਰਿਆ।’ ਕੋਈ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹੈ, “ਫ਼ੌਜ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਵਾਬਦੇਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।’ ਕੋਈ ਬਿਆਨ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ, ‘ਸਿਰਫ਼ ਦਰਖਤ ਮਾਰੇ ਤੇ ਪਹਾੜ ਢਾਹੇ ਹਨ, ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।’
ਇੰਜ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਹਵਾਈ ਫ਼ੌਜ ਨਾਲੋਂ ਵੱਡੀ ਸਟ੍ਰਾਈਕ ਸਾਡੇ ਲੀਡਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਬੰਬਾਂ ਨਾਲ ਜਿਹੜੀ ਸਟ੍ਰਾਈਕ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਉਹ ਜੀਭ ਨਾਲ ਗੋਲੇ ਦਾਗ ਕੇ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਪੁਲਵਾਮਾ ਹਮਲਾ ਕਿੰਨਾ ਦੁਖਦਾਈ ਹੈ, ਇਹ ਦੱਸਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਦੇਸ਼ ਦੀ ਅਣਖ, ਸਨਮਾਨ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸੱਟ ਵੱਜੀ ਹੀ ਹੈ। 40 ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸੱਥਰ ਵਿਛ ਗਏ ਹਨ। ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਭੁੱਲ ਸਕਣਗੇ ਇਸ ਹਮਲੇ ਨੂੰ। ਆਮ ਲੋਕ ਤੇ ਨੇਤਾ ਤਾਂ ਹੋਰ ਚਹੁੰ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਤੱਕ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਖ਼ਤਮ ਹੋਈ ਸਮਝ ਲੈਣਗੇ। ਉਸ ਦਿਨ ਭਾਜਪਾ ਨੇਤਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ਬਦਲਾ ਤਾਂ ਲੈ ਕੇ ਰਹਾਂਗੇ। ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਵੀ ਕਿਹਾ, “ਹੁਣ ਜਵਾਬ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇਗਾ। “ਪਰ ਜਿਹੜੇ ਜਵਾਬ ’ਤੇ ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਚੋਣ ਰਾਜਨੀਤੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਉਹ ਦਾਅ ਪੁੱਠਾ ਪੈ ਗਿਆ ਜਾਪਦਾ ਹੈ।
ਜ਼ਰਾ ਸੋਚ ਕੇ ਦੇਖੋ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਨੇਤਾ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧੀਆਂ-ਪੁੱਤ ਫ਼ੌਜ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਹਨ? ਜਿਹੜੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਜੰਗ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿੰਨਿਆਂ ਦੇ ਪਰਵਾਰਕ ਜੀਅ ਸਰਹੱਦ ’ਤੇ ਬੰਦੂਕ ਚੁੱਕ ਕੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹਨ? ਉਹ ਸਭ ਤਮਾਸ਼ਬੀਨ ਹਨ, ਜਿਹੜੇ ਸਵੇਰੇ ਆਪਣੀ ਹੱਟੀ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜੰਗ ਦਾ ਸੌਦਾ ਵੇਚਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਮਰਦਾ ਕੌਣ ਹੈ, ਆਮ ਇਨਸਾਨ। ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਜਿਸ ਨੇ ਸਧਾਰਨ ਘਰ ਵਿੱਚ ਜਨਮ ਲਿਆ। ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਲਈ ਫ਼ੌਜ ਚੁਣੀ। ਜਜ਼ਬਾ ਦਿਖਾਇਆ। ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀਆਂ ਵਰ੍ਹਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾ। ਸ਼ਹਾਦਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਗਿਆ। ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਲੀਡਰਾਂ ਦਾ ਦੱਸੋ ਕੀ ਗਿਆ? ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਤਾਂ ਸ਼ਹੀਦ ’ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਝੰਡਾ ਪਾਉਣ ਉਸਦੇ ਘਰ ਗਏ। ਬੱਸ, ਦੇਸ਼ਭਗਤੀ ਦੀ ਇੰਨੀ ਕੁ ਮਿਸਾਲ ਹੈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ।
ਬਾਲਾਕੋਟ ਵਿੱਚ ਹਵਾਈ ਹਮਲੇ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਕੀਤਾ। ਭਾਜਪਾਈ ਆਗੂਆ ਨੇ ਹੀ ਚੈਨਲਾਂ ’ਤੇ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਦੱਸੀ। ਗਿਣਤੀ ਝੋਲ ਮਾਰਦੀ ਰਹੀ। ਕਦੇ ਉੱਤੇ, ਕਦੇ ਥੱਲੇ। ਜਦੋਂ ਭਾਜਪਾ ਜੰਗ ਦੇ ਨਾਂਅ ’ਤੇ ਖੇਡਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਵਿਰੋਧੀ ਵੀ ਸਰਗਰਮ ਹੋ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਬੂਤ ਪੁੱਛਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਸਬੂਤ ਹੈ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਰੌਲਾ ਵਧ ਗਿਆ ਤੇ ਇੰਨਾ ਕੁ ਵਧਿਆ ਕਿ ਲੋਕ ਭੰਬਲ਼ਭੂਸੇ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ।
ਚਹੁੰ ਪਾਸਿਓਂ ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਮਾਰ ਝੱਲਣ ਕਰਕੇ ਹਵਾਈ ਫ਼ੌਜ ਦੇ ਮੁਖੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰੈੱਸ ਕਾਨਫ਼ਰੰਸ ਕਰਕੇ ਦੱਸਣਾ ਪਿਆ ਕਿ ਸਾਡਾ ਮਕਸਦ ਤੈਅ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ’ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਲਾਸ਼ਾਂ ਗਿਣਨਾ ਸਾਡਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ। ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਲਾਸ਼ਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ।
ਇਸੇ ਦਰਮਿਆਨ ਅਮਰੀਕੀ ਉਪਗ੍ਰਹਿ ਵੱਲੋਂ ਲਈਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈਆਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਫ਼ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੈਸ਼-ਏ-ਮੁਹੰਮਦ ਦੇ ਜਿਹੜੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਦਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ, ਉਹ ਤਬਾਹ ਨਹੀਂ ਹੋਏ। ਜੋ ਇਮਾਰਤਾਂ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਸਦੀਆਂ ਸਨ, ਉਹ ਤਾਜ਼ਾ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦਿਸ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਨਾ ਕੋਈ ਕੰਧ ਢਹੀ, ਨਾ ਕੋਈ ਲੈਂਟਰ ਡਿੱਗਿਆ। ਹਾਂ, ਨੇੜਲੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਦਰਖਤ ਜ਼ਰੂਰ ਪੁੱਟੇ ਗਏ ਹਨ। ਧਰਤੀ ਵਿੱਚ ਟੋਏ ਜ਼ਰੂਰ ਪਏ ਹਨ।
ਇੰਨੀ ਕਿਰਕਿਰੀ ਪਿੱਛੋਂ ਵੀ ਕਈ ਕੱਟੜ ਆਖ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣਾ ਗ਼ਲਤ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਸਵਾਲ ਕਰਦਾ, ਉਹ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਗੱਦਾਰ ਹੈ। ਉਹਦੇ ’ਤੇ ਪਰਚਾ ਦਰਜ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਉਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਚਲਾ ਜਾਵੇ।
‘ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ’ ਦੀ ਨਵੀਂ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਲੱਭਣ ਵਾਲੇ ਇਹ ਲੋਕ ਸਿਰਫ਼ ਪੁਤਲਾ ਫੂਕ ਕੇ ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਆਸ ਲਾਈ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਸੱਚੇ ਦੇਸ਼ ਹਿਤੈਸ਼ੀ ਹੋਣ ਦਾ ਭਰਮ ਪਾਲੀ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਕਿਉਂ ਨਾ ਪੁੱਛੇ? ਲੋਕ ਸਵਾਲ ਫ਼ੌਜ ਨੂੰ ਨਹੀਂ, ਭਾਜਪਾ ਆਗੂਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਹੇ ਹਨ। ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਹੀ ਅੱਤਵਾਦੀ ਮਾਰੇ ਜਾਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੇ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਪੁੱਛੇ ਦਾਅਵੇ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸਧਾਰਨ ਵੋਟਰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਹੱਕ ਸਾਨੂੰ ਹੈ ਤੇ ਉਸੇ ਦੀ ਹੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਲੋਕ ਸਭਾ ਚੋਣਾਂ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਰੱਖ ਕੇ ਦਾਅਵਿਆਂ ਦਾ ਜੋ ਅਡੰਬਰ ਰਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਭਾਜਪਾ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅਸਫ਼ਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਕੋਈ ਲੈਣਾ-ਦੇਣਾ ਨਹੀਂ। ਫ਼ੌਜ ਦੇ ਮੋਢੇ ਨੂੰ ਵਰਤਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਭਾਜਪਾ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰ ਗਈ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਆਗੂਆਂ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਦਾਅਵਿਆਂ ਬਾਰੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦੇ। ਦੱਸਦੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਕਿਹੜਾ ਆਗੂ ਸੱਚ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅੱਤਵਾਦੀ ਮਾਰਨ ਦੇ ਦਾਅਵੇ ਵੀ ਜੁਮਲਾ ਹੀ ਸਨ ਜਾਂ ਕੋਈ ਸੱਚਾਈ ਵੀ ਹੈ?
ਸ਼ਾਇਦ ਮੋਦੀ ਜੀ ਹਾਲੇ ਨਹੀਂ ਬੋਲਣਗੇ। ‘ਮਨ ਕੀ ਬਾਤ’ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਰਨਗੇ ਤਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲ ਉੱਠਣਗੇ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਗੇ। ਸਿਰਫ਼ ਇਹੀ ਕਹੀ ਜਾਣਗੇ, “ਹਮ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਕਸ਼ਾ ਕਰਤੇ ਹੈਂ, ਔਰ ਹਮਾਰੇ ਵਿਰੋਧੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਕਾ ਮਨੋਬਲ ਬੜਾ ਰਹੇ ਹੈਂ।”
*****
(ਨੋਟ: ਹਰ ਲੇਖਕ ‘ਸਰੋਕਾਰ’ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਆਪਣੀ ਰਚਨਾ ਦੀ ਕਾਪੀ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੰਭਾਲਕੇ ਰੱਖੇ।)
(1527)
(ਸਰੋਕਾਰ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਲਈ: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.om)